“ขอรับต้านแม่” เด็กน้อยกินอย่างว่าง่าย หมิงหลันพยักหน้าให้พร้อมกับเตรียมเปลี่ยนเป็นเสื้อเกราะ แล้วไม่รู้ว่าพี่ชายไปหาเกราะอ่อนที่ไหนมาตัวเล็กขนาดพอดีตัวของจื่อเซิ่ง นับว่าพี่ใหญ่ของนางรอบคอบยิ่งนัก
“เดี๋ยวพี่จะมารับ...เตรียมตัวไว้”
“เจ้าค่ะพี่ใหญ่”
เมื่อเด็กน้อยกินขนมก็ค่อย ๆ หลับไปนั่นทำให้นางสบายใจ อย่างน้อยเขาก็จะไม่หวาดกลัวจนเกินไป ตื่นมาอีกทีจะได้กลับบ้านแล้ว
[ด้านหน้ากลางสมรภูมิรบ]
“ว่ายังไง...หมิ่นเต๋อ เจ้าก็แค่คนขี้ขลาดคนหนึ่ง ฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ ฆ่าสตรี ตีคนแก่ เก่งกับสุนัข มิกล้าใช่หรือไม่”
เหวินไท่ยั่วโมโหต่ออีก เพื่อเร่งให้มันออกมาแล้วมันก็ได้ผล
“อ่อ...ข้าก็คิดว่าสุนัขตัวใดมันมาเห่าหอนอยู่หน้าบ้านของข้า ที่แท้ก็สุนัขรับใช้ฮ่องเต้ซีฉู่นี่เอง เดี๋ยว ๆ...นั่นเจ้าเว่ยซือหลาง มาด้วยหรือข้านึกว่าตายด้วยฝีมือทหารชั้นเลวของข้าเสียแล้ว”
“เจ้า...!” เว่ยซือหลางคับแค้นใจนัก มันควร
