ใบหน้าที่เปื้อนด้วยเขม่าดำ และเสื้อผ้าที่เปื้อนโลหิตจนแห้งกัง พร้อมกับกลิ่นคาวคละคุ้งไปทั่วห้อง ก็ไม่ทำให้เขาอยากลุกขึ้นมาล้างหน้าหรือเปลี่ยนเสื้อผ้า จิตใจตอนนี้คิดถึงลูกและเมียเท่านั้น
หมิงหลันปิดร้านเสร็จแล้ว และจัดการบัญชีให้เรียบร้อย เดินมารับจื่อเซิ่งในห้องของเหวินไท่ ที่วันนี้นางฝากเขาเลี้ยง เพราะตนเองนั้นงานมากวุ่นวายไปหมด จนไม่มีเวลาดูแลเขา
ร่างที่อ่อนล้าโรยแรงเดินทุบที่ไหล่เข้ามา กลิ่นคาวเลือดคุ้งจนนางเอามือปิดจมูก พร้อมกับหันซ้ายแลขวาว่ามีตัวอะไรตายแถวนี้หรือไม่
แต่เมื่อมองจนทั่วแล้วก็ไม่พบ จึงเปิดประตูเข้าไปในห้องที่มีตะเกียงจุดส่องสว่าง ร่างตะคุ่มใต้เสียงตะเกียงสีส้มทำให้นางแทบหยุดหายใจ ดวงตาเล็กกระพริบมองให้ชัด ๆ ว่าเป็นชายใจสุนัขซือหลางหรือไม่ แต่เมื่อหลับตาแล้วลืมตาขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังเป็นใบหน้าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“ซือหลางเจ้า...!”
แม้กำลังตกใจว่าเขามาได้อย่างไ
