“ต้านยาย...โกรธจื่อเซิ่งหรือพ่ะย่ะค่ะ จื่อเซิ่งจะไม่พูดแล้ว” เด็กน้อยที่เห็นท่าทางกริ้วของผู้ใหญ่ ทำให้รู้ว่าตัวเองคงพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดไปแล้วกระมัง ใบหน้าเล็กก้มลงอย่างรู้สึกสำนึกผิด
“ใจเย็นก่อนเถิดฮองเฮา หลานตกใจเห็นหรือไม่” เป็นเซี่ยหลวนคุณที่ออกหน้ารับแทนไอ้เจ้าตัวแสบซือหลาง อุตส่าห์ให้แต่งกับสตรีที่ดีพร้อม มันยังสร้างเรื่องอีก
“ยายขอโทษลูก...ยายไม่ได้โกรธเจ้า เช่นนั้นเจ้าไปเล่นกับยายที่ตำหนักดีหรือไม่” แม้จะอยากเอาเรื่องแต่ว่าก็สงสารหลานเช่นเดียวกัน
“พ่ะย่ะค่ะ” เด็กน้อยรีบรับคำ เมื่อเห็นผู้เป็นยายสงบลง
วู้...!
เว่ยซือหลางถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยวันนี้ก็รอดตัวไป เขาไม่อยากโดนตบจนหน้าสั่นเหมือนเจ้าหลิงเซียวหรอก ไม่เช่นนั้นเจ้าเหวินไท่ได้เอาไปล้อเขาเป็นแน่
“เจ้านะเจ้า...” เซี่ยหลวนคุณคาดโทษเจ้าตัวดีไว้
“ฝ่าบากกระหม่อมสำนึกผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กระหม่อมชดเชยให้นางแล้
