“ก็ได้...ข้านอนกับเจ้าวันเว้นวัน” ในเมื่อได้เท่านี้ก็เอาเท่านี้ก่อนก็แล้วกัน ค่อยขยับกระชับความสัมพันธ์ไปทีละนิด
“เจ้าต้องไปนอนตำหนักข้า”
“แล้วลูกเล่า”
“ให้แม่นมมาคอยดู”
“ไม่”
“นะ...”
หากนางยอมใจอ่อนมิเท่ากับยอมให้เจ้าสุนัขป่ากลืนกินอีกครั้งงั้นเหรอ ไม่มีทาง
“อยากนอนก็นอนที่ตำหนักหม่อมฉันเพคะ หากไม่นอนก็ไม่ต้องนอน”
นางตัดบทแล้วสั่งให้คนไปแจ้งกับซูเจียวและ
เยี่ยนฟางว่าได้สาวงามครบแล้ว ให้ที่เหลือออกไปทั้งหมด แล้ววันนี้คนที่ได้นอนกับเมียแบบวันเว้นวันก็มาเฝ้าอยู่ที่ตำหนักเหม่ยฮวาไม่ยอมไปทำงานทำการ
“ท่านจะมาเฝ้าหม่อมทำไมเพคะท่านอ๋อง” หมิงหลันรู้สึกอึดอัดที่เขาตามเฝ้าทั้งวัน ไม่ยอมไปออกว่าราชการเหมือนที่ควรจะเป็น มิใช่ว่าแคว้นจ้าวจะโดนเหล่าขุนนางควบคุมไว้แล้วหรืออย่างไร
“ตอนนี้ไม่มีงานใดข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนเจ้า” คนที่เพิ่งจะรักเมียหลงเมีย แต่คนเป็นเมียอย่างหมิงหลันไม่รู้สึกซาบ
