“เลี้ยงจื่อเซิ่งเหนื่อยหรือไม่ ส่งมาให้ข้าช่วยอุ้ม” เขาสอดมือโอบไปรอบตัวของนาง หมายจะช่วยนางอุ้มและถือโอกาสกอดนางไปด้วย แต่นางสลัดเขาออก แล้วก็ลุกหนีไป
“เจ้าจะไปไหน”
นางจะเล่นสงครามประสาทกับเขาใช่หรือไม่ เขาอุตส่าห์มาง้อพูดจาแสนดีกับนาง นางกลับมึนตึงเสียอย่างนั้น อย่างไรเขาก็ไม่ยอมกลับ นางไม่พูดเขาก็จะรั้งอยู่ที่ตำหนักนี้แหละ
เซี่ยหมิงหลันไม่ปริปากพูดกับเขา กล่อมลูกให้นอนหลับแล้วก็เอาจื่อเซิ้งนอนบนเตียงเดียวกับนาง และปิดม่านใส่หน้าเขาเสีย
ฟืบ!!!
“เสี่ยวหลัน เจ้ายั่วโมโหข้ามากไปแล้วนะ” ได้นางเล่นอย่างนี้ วัดความอดทนเขาใช่หรือไม่ เขาถอดรองเท้าลงแล้วก็กระโจนขึ้นเตียงนอน แต่ทว่าเมื่อเห็นสีหน้าของเมียแล้วต้องหยุดชะงัก
“หากท่านขึ้นมาข้าจะพาลูกไปนอนข้างนอก หากท่านยินดีให้ข้ากับลูกนอนพื้นแข็ง ๆ ก็ตามใจ”
“เจ้า...เจ้าจะวัดใจข้าใช่หรือไม่...ได้...ข้าจะนอนข้างเตียงเจ้าตรงนี้” เขาให้คนไปลา
