“ยังไม่ต้องนึกถึงอะไรทั้งนั้นตอนนี้” เขาประทับริมฝีปากลงบนเปลือกตาของเธอ “แม้แต่อาหารเช้า”
“แล้วแผลของคุณล่ะคะ”
นิตาเบิกตากว้างเมื่อคลีฟยกมือของเขาขึ้นและดึงผ้าพันแผลยาวออกก่อนทิ้งมันลงข้างเตียง แสงสว่างของท้องฟ้าที่เริ่มทอประกายทำให้เธอเห็นรอยแผลของเขาชัดเจน มันเป็นรอยบาดลึกอยู่ที่หลังมือและยังมีเลือดซึมออกมาแม้ไม่มากแต่ก็น่าตระหนกสำหรับหญิงสาว
“คลีฟ...”
“ผมชินแล้วกับการบาดเจ็บเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้”
“คุณจะบอกฉันอย่างนั้นหรือคะว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไร คลีฟคะ...แต่แผลนี่ใหญ่มากนะคะ”
นิตาจับมือของเขาไว้ มือของเธอสั่นตอนที่สัมผัสกับรอยแผลบนหลังมือของเขา รอยโลหิตจาง ๆ ยังซึมออกมา หัวใจของเธอหวั่นหวาดแต่กลับไม่รู้สึกถึงความกลัวของเขาแม้แต่น้อย คลีฟมองมือเรียวบางที่วางบนแผลของเขา
“สงครามสอนให้ผมรู้จักกับสิ่งเหล่านี้ ความเจ็บปวดและการอดทนซึ่งมันมักจะมาคู่กันเสมอ”
“และคุณก็ชาชินกับมัน”
เขาไม
