“จะเก็บไว้ทำไมล่ะ พ่อแกก็ตายไปแล้ว ร้านนี้ขาดทุนมาหลายปีแล้ว ฉันไม่อยากมีภาระ ฉันเหนื่อยที่จะต้องดูแลรักษามัน”
“แต่พ่อรักร้านนี้มากนะคะแม่ หนูจะดูแลร้านต่อจากพ่อเอง และหนูจะเป็นจิตกรเหมือนพ่อให้ได้เลย คอยดูสิ”
“จิตกรไส้แห้งน่ะสิ ความคิดโง่ๆ ไม่ดูตัวอย่างพ่อแกเหรอ ว่ามัน..ลำบากขนาดไหน แกจะเรียนคณะอะไรก็ได้วาด แต่ต้องไม่ใช่วาดรูป” แม่ขัดขวางฉันเต็มที่ ไม่ให้ฉันเดินตามรอยพ่อ ไม่ให้ฉันทำในสิ่งที่รัก “แกดูชีวิตพ่อแกเป็นตัวอย่างนะ วันๆ วาดแต่รูป ไม่เห็นจะขายได้สักภาพ สุดท้ายก็นอนตายคาภาพเขียนที่ยังเขียนไม่เสร็จ..”
ภาพสุดท้ายของพ่อที่ฉันตั้งใจจะวาดต่อให้เสร็จ..บอกตัวเองว่าเธอทำได้แน่วาดฤทัย
“ผมขอซื้อภาพนี้ได้มั้ยครับ” เสียงทุ้มนุ่มจากชายผู้หล่อเหลาคมเข้ม สายตาดุดันดั่งเสือร้าย เรือนกายบึกบึนกำยำสวมสูทดำหรูหรา เจ้าของนิ้วชี้ที่พุ่งไปที่ภาพเขียนสีน้ำบนขาตั้ง ภาพใบหน้าของฉันเอง ภาพที่พ่อยังเ
