ธีโอผุดลุกขึ้นยืน และเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางคุกคาม “คำก็ไล่ สองคำก็ไล่ นี่ถามจริงๆ เถอะ กลัวอะไรผมนักหนา”
หล่อนเบิกตากว้างโต และก็หน้าตาตื่นเมื่อถูกคนเผด็จการคว้าร่างเล็กอ่อนแรงเข้ามากอดแน่น
“นี่ปล่อยฉันนะ อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีกนะ”
“ทีเมื่อคืนไม่เห็นคุณปฏิเสธอย่างนี้เลย” เขาอมยิ้ม แต่หล่อนกลับแทบเอาหัวมุดดินด้วยความอับอาย
“ได้โปรด... อย่าพูดถึงมันอีกเลย”
“ก็ผมอยากพูดถึงมันนี่ เรามีความสุขด้วยกันมาก จำไม่ได้หรือไง”
ร่างสาวสั่นเทา ดวงตากลมโตสั่นระริก “อย่า... อย่าพูดถึงมัน ฉันขอร้องล่ะ ฉัน... ฉันอยากลืม...”
“คุณลืมผมไม่ได้หรอก ณดา” ธีโออมยิ้ม สายตาเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ “ตอนนี้คุณก็ยังต้องการผมอยู่ หรือว่าไม่จริงครับ”
“ไม่จริง”
“ผมมั่นใจว่าจริง... และจริงมากที่สุดด้วย”
แก้มนวลถูกไล่แผ่วเบาด้วยปลายนิ้วเรียว ปลายนิ้วที่เมื่อคืนสอดแทรกเข้ามาในกายของหล่อนและเคลื่อนไหว เนื้อตัวสาว
