มิลาด้ามองไปที่รถของครูส ก่อนจะหันกลับมายิ้มกว้างให้กับธีโอ “ได้สิคะ มิลลี่ก็คิดถึงพี่ณดาเหมือนกัน” แล้วเด็กหญิงก็รีบวิ่งไปที่รถของครูส เคาะกระจกเบาๆ ณดาก็ก้าวลงมา
“มิลลี่...”
“พี่ณดาเลิกงานหรือยังคะ อาเท็ดดี้ให้มาตามค่ะ”
ณดามองเลยร่างเล็กของมิลาด้าไปยังคนตัวโตที่ยืนพิงสะโพกอยู่กับรถสปอร์ตทั้งน้ำตา ก่อนจะตัดใจละสายตามามองหน้าของเด็กหญิงตรงหน้าอีกครั้ง
“วันนี้พี่ณดาคงไปเล่านิทานให้มิลลี่ฟังไม่ได้ พี่ณดาขอโทษนะคะ”
“ว๊า...” มิลาด้าทำเสียงผิดหวัง
“เอาไว้พี่ณดาว่าง พี่ณดาจะไปเล่าให้ฟังอีกนะคะ”
แม้จะรู้สึกผิดหวังแต่เด็กหญิงก็ยอมรับฟังเหตุผล “งั้นพี่ณดาต้องรีบว่างเร็วๆ นะคะ มิลลี่ไม่ได้ฟังพี่ณดาเล่านิทาน แล้วมิลลี่นอนไม่หลับ”
ณดายกมือขึ้นลูบศีรษะของคู่สนทนาเยาว์วัย “แน่นอนค่ะ มิลลี่กลับไปหาคุณอาที่รถนะคะ”
“ค่ะ พี่ณดา แล้วอย่าลืมสัญญานะคะ”
“พี่จะไม่ลืมค่ะ”
มิลาด้าวิ่งกลับไปหาธีโอ หล่อน
