(คราม)
7.45 pm.
"พี่รู้ตัวไหมว่าพี่เอาแต่นั่งเงียบมาตั้งแต่บ้านคุณทรงพลแล้ว"
ผมหลุดจากภวังค์และหันไปมองโสนที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ และตอนนี้เรากำลังเดินทางกลับบ้านด้วยรถของผม
"พี่ตั้งใจขับรถอยู่ไง"
"พี่ไม่อยากทำใช่ไหมคะวิธีการที่โสนบอกพี่ไปน่ะ"
"มันไม่ใช่อย่างนั้น"
"แล้วมันเป็นยังไงล่ะคะตอนนี้?"
ผมถอนหายใจและส่ายหน้าไปมาช้าๆ เพราะตั้งแต่โสนบอกจะไปหาวิญญาณให้ได้ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไง
"คือ..มันไม่ใช่ว่าพี่ไม่อยากมีเซ็กส์กับเธอนะโสนเรื่องนี้พี่ต้องการจะทำกับเธอทุกวันแต่พี่เป็นห่วงเรื่องหลังจากนั้น ถ้าโสนเข้าไปได้จริงๆแล้วเธอหลับไปนานเหมือนครั้งก่อนล่ะ"
ผมพูดในสิ่งที่ตัวเองกำลังกังวล ก่อนจะหันไปมองโสนที่กำลังหันมองผม
"โสนจะกลับมาค่ะ พี่เชื่อสิเธอไม่ได้มาร้ายหรอกโสนเชื่ออย่างนั้น"
โสนเอื้อมมือมาจับมือผมไว้และบีบเบาๆคล้ายกำลังปลอบโยน แต่ความห่วงของผมยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงไปเลย เรื่องเมื่
