(โสน)
8.25 pm.
"แสบมากนะโสน"
ฉันที่กำลังนั่งพับเสื้อผ้าอยู่บนเตียงหันมองพี่ครามที่ตอนนี้กำลังนั่งมองฉันจากเก้าอี้หน้าโต๊ะอ่านหนังสือของฉันด้วยความสงสัย
"แสบอะไรคะ?"
"ก็หลอกซะพี่เชื่อสนิทใจว่าร้องไห้จริงๆไง"
"โสนร้องจริงต่างหากล่ะ"
พี่ครามเลิกคิ้วมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตา ขณะที่ฉันก็เม้มปากอย่างไม่พอใจนักแต่ก็ต้องทำใจพับผ้าต่อ
"โสนเตี๊ยมกับพ่อไว้ก็จริง แต่ไม่คิดว่าพี่จะพูดแบบยอมแพ้ขนาดนั้น"
"งั้นก็โกรธจริงๆสินะ"
"โสนแค่ไม่ชอบ ในเมื่อโสนพยายามขนาดนี้แต่พี่กลับพร้อมจะยอมแพ้ได้ทุกเวลา"
หมับ
"พี่ขอโทษจริงๆครับ"
พี่ครามที่ไม่รู้ว่าเดินมาตอนไหนจับมือฉันที่กำลังพับผ้าไว้ ก่อนจะบีบมือฉันเบาๆด้วยแววตารู้สึกผิด
"พี่จะไม่ยอมแพ้อีกแล้วพี่ขอโทษ"
"ถ้าพี่ยอมแพ้อีกโสนจะโกรธจริงๆแล้วนะ"
"ไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วครับ พี่รู้แล้วว่าเธอเป็นห่วงพี่จริงๆ"
ฉันเม้มปากแน่นมองพี่ครามที่เอื้อมมือมาเชยคางฉัน
