Ep.3
1454 คำ
Ep.3
Pair talk.
15.00 น.
-น้ำขิง-
"ว่าไงแก"
[แพร...ฮึก!]
"หือ แกเป็นอะไรน้ำขิง ร้องไห้ทำไม?" ฉันที่เพิ่งตื่นจากการนอนพักผ่อนขมวดคิ้วถามเพื่อนของตัวเองออกไปอย่างไม่เข้าใจ เพราะอยู่ๆ น้ำขิงก็โทรมาแล้วก็ร้องไห้อย่างที่เห็น
[เมื่อคืนน่ะ...แพร ฮึก!]
...เมื่อคืน อย่าบอกนะว่า...!!?
"หมอนั่นขืนใจแกใช่มั้ย!?" จริงๆ ฉันก็คิดว่าจะโทรไปถามน้ำขิงเรื่องเมื่อคืนอยู่เหมือนกัน แต่ก็ดันเหนื่อยมากและหลับไปซะก่อน
[ฮือๆ แพร ฉันจะทำยังไงดี ฮึก! ฉันเสียมันไปแล้ว ฉันเสียมันไปแล้วจริงๆ]
"น้ำขิง แกตั้งสติก่อนนะ"
[ฉันไม่ไหวจริงๆ แก เรื่องเมื่อคืนมันโหดร้ายกับฉันมาก ฮือๆ ฉันรับไม่ได้] สำหรับฉันการมีเซ็กซ์กับผู้ชายมันถือเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเพื่อนฉันคนนี้มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา เธอยังไม่เปิดรับเรื่องเซ็กซ์
"แกใจเย็นๆ ก่อน ค่อยๆ เล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง" ฉันพยายามพูดให้น้ำขิงที่ร้องไห้ฟูมฟายใจเย็นลง น้ำขิงร้องไห้อยู่ในสายกับฉันสักพักใหญ่ ก่อนจะเริ่มตั้งสติได้ และเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฉันฟัง...(ติดตามได้ในเรื่องMy Bad boyนะคะ)
เท่าที่ฟังจากน้ำขิงเล่ามา ฉันก็ค่อนข้างที่จะเห็นใจเพื่อนตัวเองนะ แต่เมื่อคืนน้ำขิงก็มีส่วนผิด เพราะฉันก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วยช่วงก่อนที่น้ำขิงจะโดนลากออกไป ผู้ชายคนนั้นเขาบอกน้ำขิงแล้ว แต่น้ำขิงก็ไม่ยอมฟังที่เขาเอง แถมยังจะเอาเรื่องและต่อว่าเขาสารพัด ผู้ชายคนนั้นเลยโมโหมาก และลากน้ำขิงออกไป
แล้วถามว่าฉันไม่ตามออกไปเหรอ ? ฉันตามออกไปนะ แต่ไม่ได้ขับรถตามไปขนาดนั้น เพราะเห็นว่าทั้งสองรู้จักกันมาก่อน ฉันเลยคิดว่าควรให้เขาไปเคลียร์กันเองดีกว่า โตๆ กันแล้ว
แต่ผลที่ออกมากลับเป็นแบบนี้ซะงั้น...
[ฮรือๆๆ แพร ฉันแม่งโคตรซวยเลยว่ะ]
"เมื่อคืนเขาก็บอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเขาไม่ได้ทำไรแก"
[อือ...เรื่องนั้นฉันมันโง่เองแหละ แต่เขามีสิทธิ์อะไรที่มาขืนใจฉันแบบนี้ ฮือๆ] ถ้าเป็นประเด็นนี้ฉันเห็นด้วยกับเพื่อนของฉันนะ เพราะต่อให้โมโหแค่ไหนก็ไม่สมควรที่จะข่มขืนคนอื่น แถมข่มขืนเสร็จยังทำตัวทุเรศใส่อีก!
"แล้วแกจะเอายังไงต่อ" ฉันถามกลับไป เพราะรู้ว่าน้ำขิงคงไม่ยอมจบง่ายๆ แน่
[ฉันยังไม่รู้เลยแก...ฉันขอพักฟื้นสักพักก่อน ฮึก! แล้วเดี๋ยวฉันโทรหาแกอีกครั้งนะ]
"อือ มีไรก็โทรมาได้ตลอดนะ"
[อื้ม!] จากนั้นน้ำขิงก็วางสายไป พร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องฉันดังขึ้น
ก็อก ก็อก ก็อก!
"เฮ้อ!" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะสางหัวยุ่งๆ ของตัวเอง ลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง
"คุณหนูคะ คุณผู้ชายเรียกให้ไปพบค่ะ"
คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเรื่องอะไร
"ค่ะ บอกพ่อว่าเดี๋ยวแพรไป แพรขอไปเปลี่ยนชุดก่อน" ฉันบอกป้าแม่บ้านไป แล้วปิดประตูก่อนจะกลอกตาและถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างเบื่อหน่ายกับปัญหาเดิมๆ ที่ไม่จบไม่สิ้นสักที
ฉันเดินเข้ามาในห้องทำงานของพ่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาทั้งสิ้น พ่อเงยหน้าจากงานที่กำลังทำขึ้นมามองฉันด้วยสายตาและใบหน้าเรียบนิ่งเช่นกัน ก่อนที่ท่านจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูดขึ้น
"รี่อาการหนัก ต้องแอดมิตสี่ห้าคืนเพื่อดูอาการ" ท่านพูดออกมาด้วยเสียงนิ่งๆ แต่สายตาเริ่มดูเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ดูจากสภาพของยัยนั่นแล้ว ฉันก็ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมถึงได้แอดมิต ก็เละซะขนาดนั้น หึ!
"ค่ะ แล้วยังไงคะ" ฉันถามเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงความรู้สึกหรือความคิดเห็นใดๆ กับอาการของยัยนั่น
"ครั้งนี้พ่อว่าเราทำรี่แรงเกินไปนะแพร ถ้ารี่ตายขึ้นมาจะทำยังไง" พ่อถามฉันหน้าเครียด แล้วก็ใช่ค่ะ! ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ฉันปะทะกับยัยนั่น แล้วครั้งก่อนๆ ที่ฉันมีเรื่องพ่อมักจะอยู่ด้วยและเข้ามาแยก แต่ครั้งนี้พ่อไม่อยู่ก็เลยไม่มีใครกล้ามาจับแยก เลยทำให้ยัยนั่นอาการโคม่าอย่างที่เห็นนั่นแหละ
"แพรไม่เคยทำใครก่อน" ฉันเป็นคนที่มีความอดทนต่ำก็จริง แต่ถ้าไม่มายุ่งกับฉันก่อน ฉันก็ไม่ทำอะไรหรอก และฉันก็ไม่ใช่คนที่ชอบมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่ว
"พ่อเลี้ยงเรามาพ่อรู้ว่าเราเป็นคนยังไง แต่พ่อแค่คิดว่าที่เราทำกับรี่ ครั้งนี้มันเกินไป ยังไงรี่ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียพ่อ แล้วก็มีศักดิ์เป็นแม่ของเราด้วย"
"พ่อจะบอกว่ายัยนั่นเป็นเมียพ่อก็ได้ เรื่องนี้แพรไม่ติด แต่ขอได้มั้ยคะพ่ออย่าพูดว่ายัยนั่นเป็นแม่ของแพร แพรรับไม่ได้" ถึงจะเป็นแค่แม่เลี้ยง แต่ฉันก็ไม่โอเคอยู่ดี พอเห็นฉันขัดเรื่องคำว่าแม่ พ่อก็มองฉันด้วยสีหน้าที่ดูเหนื่อยใจ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"ตกลงเรากับรี่จะอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ ใช่มั้ย"
"พ่อต้องถามผู้หญิงคนนั้นมากกว่า ว่าอยู่ดีๆ หรือต่างคนต่างอยู่กับแพรไม่ได้เลยใช่มั้ย"
"เฮ้อ!"
"แพรถามจริงๆ นะพ่อ ผู้หญิงคนนั้นมีไรดีทำไมพ่อต้องหลงมันขนาดนี้" ฉันตัดสินใจถามพ่อออกไปอย่างไม่เข้าใจ เพราะทุกครั้งที่ฉันกับยัยนั่นทะเลาะกัน พ่อก็รู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน แต่ฉันก็ไม่เห็นพ่อทำอะไรกับยัยนั่นสักที
"พ่อไม่ได้หลง..."
"หรือว่าพ่อรัก ?"
"แพร อย่ายุ่งเรื่องของพ่อ" พ่อดุฉันขึ้นมาทันทีที่ฉันเหมือนจะก้าวร้าวเรื่องส่วนตัวของท่าน แต่บางครั้งมันก็ทำให้ฉันอดน้อยใจไม่ได้จริงๆ เวลาที่ฉันมีปัญหากับยัยนั่น ฉันไม่เคยเห็นพ่อจะทำอะไรยัยนั่นเลย มีแต่ฉันที่โดนให้ไปเรียนอยู่อังกฤษคนเดียว ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกค่ะ ที่ฉันได้ไปเรียนที่อังกฤษก็เพราะว่าฉันโดนพ่อจับแยกให้อยู่ห่างจากยัยนั่น
ถึงการได้ไปเรียนที่นั่นมันจะเป็นเรื่องดีและฉันก็อยากไปเองอยู่แล้ว แต่เพราะฉันรู้เหตุผลที่แท้จริงที่ท่านยอมให้ฉันไปไง เลยทำให้ฉันแอบน้อยใจพ่ออยู่ลึกๆ
ตอนแรกฉันขอพ่อไปเรียนอังกฤษพ่อก็ไม่ยอม พ่อจะให้ฉันเรียนที่ไทยนี่แหละ แต่ด้วยความที่ฉันกับยัยนั่นมีปัญหาตบตีกันไม่หยุด พ่อก็เลยพิจารณาเรื่องเรียนต่อของฉันอีกครั้ง จนสุดท้ายท่านก็ตัดสินใจอนุญาตให้ฉันไปเรียนต่อที่อังกฤษได้ ซึ่งฉันก็ดีใจนะ แต่พอมารู้เหตุผลของท่านทีหลัง ความดีใจของฉันมันก็หายไปจนเกือบหมด...เพราะพ่อเลือกยัยนั่นมากกว่าฉัน!
"พ่อมีอะไรอีกมั้ยคะ ถ้าไม่มีแพรจะออกไปข้างนอก" ฉันถามท่านออกไป จริงๆ วันนี้ฉันไม่มีแพลนที่จะออกไปไหนหรอก แต่ฉันเริ่มไม่อยากอยู่บ้านแล้ว เลยคิดว่าควรไปที่ไหนสักที่น่าจะดีกว่า
"ต้องให้พ่อทำยังไงแพร เรากับรี่ถึงจะอยู่ด้วยกันดีๆ ได้"
"พ่ออย่าถามอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้เลยค่ะ เพราะตราบใดที่คนของพ่อยังเป็นแบบนี้อยู่ แพรคงทำให้พ่อไม่ได้" ถ้ายัยนั่นยังชอบแหวะ ชอบปากดีใส่ฉันอยู่แบบนี้ ไม่ใครก็ใครต้องได้ตายกันไปข้างนั่นแหละ
พอฉันพูดจบพ่อก็มองหน้าฉันพักหนึ่ง ก่อนที่ท่านจะพูดออกมา และสิ่งที่ท่านพูดออกมานั้น มันก็ทำให้ใจฉันแทบจะพูดอะไรไม่ออก
"...หรือว่าพ่อจะต้องส่งเราไปอยู่ที่อังกฤษอีกครั้ง ?"
"!!"
- ผู้เขียน
