บ่วงรักนายบอดี้การ์ด

ทนเพื่อให้รอด

เมื่อได้พักผ่อน พร้อมทั้งทานยาเข้าไป ชายหนุ่มก็รู้สึกดีขึ้น อาการไข้ก็หายไปเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ เขายังจำคำพูดหญิงสาวที่ต้องการซื้อของใช้ส่วนตัวได้ เขาจึงพาเธอมาที่ตลาดนัดภายในอำเภอของเขา เมื่อหญิงสาวมองเห็นตลาด ภาพในจินตนาการของเธอมันทำให้เธอผิดหวังเป็นอย่างมาก เพราะเธอคิดว่าอาจจะมีห้างสรรพสินค้าพอให้เธอได้เดินบ้าง แต่นี่อะไรภาพข้างหน้าไม่ต่างจากตลาดนัดทั่วไปเลยสักนิด

“นี่คุณ ฉันอยากไปเดินห้าง แล้วคุณพาฉันมาที่นี่ทำไม” นิสัยเดิมของหญิงสาวเริ่มกลับมา

“คุณก็รู้นี่นาว่าเราอยู่ในสถานะไหน อย่าเรื่องมากได้มั้ย” อติรุจกล่าวเสียงเข้ม เขาตำหนิหญิงสาวโดยตรง เขาอุตส่าห์คิดว่าเธอเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่สุดท้ายนิสัยเดิมของหญิงสาวก็เริ่มกลับมา

“ก็ที่ฉันหวังไว้มันไม่ใช่อย่างนี้นี่นา” หญิงสาวกล่าวเสียงอ่อย

“รีบซื้อของที่จำเป็น ก่อนที่พวกมันจะมาเจอคุณเข้า แล้วเราจะต้องหนีหัวซุกหัวซุนอีก” อติรุจกล่าวก่อนจะเดินนำหน้าหญิงสาวเข้าไปในตลาด

ดานิกาเดินหน้างอเง้าตามเขาไป หญิงสาวรีบซื้อของ แต่เธอก็ซื้อได้ไม่ครบตามต้องการ เพราะเธอมีเงินไทยอยู่เพียงนิดเดียวเท่านั้น แล้วเขาก็ไม่ได้พาเธอแวะแลกเงินที่ไหนเลย

“คุณมีตังค์ป่ะ เอามาให้ฉันยืมหน่อย” หญิงสาวกล่าวอย่างเสียฟอร์ม

“ไม่มีหรอก ผมมันจนน่ะ” ชายหนุ่มกล่าวยียวน

“คุณจะไม่มีได้ยังไง นะ..นะ..ฉันสัญญาว่าจะคืนให้แน่นอน” หญิงสาวออดอ้อนราวกับเด็กน้อย ชายหนุ่มก็ใจแข็งไม่ลงเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของเธอ เขาจึงควักแบงค์พันออกมาแล้วส่งให้เธอเพื่อตัดความรำคาญ

“ใช้ให้พอนะไม่ต้องมาเอาอีก ผมไม่มีแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเข้ม เขาโกหกหญิงสาว แท้จริงแล้วเขามีเงินอยู่ในกระเป๋าราวสองหมื่น แต่เขาไม่ต้องการให้หญิงสาวใช้นิสัยเดิมของเธอ เขาจึงสอนให้เธอรู้จักใช้อย่างประหยัด

“ขอบคุณคับ” หญิงสาวรับเงินก่อนที่จะรีบเดินนำหน้าเขาไปซื้อของด้วยความสุขใจ ชายหนุ่มได้แต่ลอบยิ้มเมื่อเห็นพฤติกรรมของเธอราวกับเด็กน้อยก็ไม่ปาน

หลังจากที่ตอนแรกเธอทำท่าทางไม่พอใจที่เขาพามาที่ตลาดนัดในอำเภอ แต่ตอนนี้หญิงสาวเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอกำลังรู้สึกสนุกที่ได้เที่ยวเลือกของ เมื่อเธอเลือกของจนพอใจแล้ว เขาก็พาเธอกลับมาที่รถ แ ต่พลันสายตาของชายหนุ่มก็ต้องเหลือบไปเห็นผู้ชายต้องสงสัยมองมาที่เขาและเธอ ด้วยสัญชาตญาณของเขาทำให้เขารีบพาหญิงสาวขึ้นรถแล้วก็ขับออกไปทันที

“นี่คุณ ทำไมถึงเหยียบเร็วขนาดนี้ เดี๋ยวล้อก็หลุดออกหรอก” ดานิกากลั้วหัวเราะเธอยังไม่รู้ว่าตนเองตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง