บ่วงรักนายบอดี้การ์ด

พบกันครั้งแรก...1

“คุณนี่มันเอาแต่ใจจนไม่เคยเข้าใจอะไรจริงๆ เลยนะ คุณรู้มั้ยว่าตอนนี้ความปลอดภับของคุณและพ่อคุณมันสำคัญแค่ไหน รอดไปจากตรงนี้ให้ได้ก่อน แล้วคุณจะได้เจอพ่อคุณอย่างแน่นอน” อติรุจรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ที่เจ้านายสาวของเขาไม่ยอมรับความจริง เขาอยากให้เรื่องทุกอย่างมันคลี่คลาย การที่เขาต้องอยู่กับเธอตามลำพังมันคงลำบากใจไม่ใช่น้อย แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าเขาต้องทำหน้าที่บอดี้การ์ดของเธอไปอีกนานแค่ไหน จนกว่าทางคุณดนุพงษ์จะเคลียร์เรื่องของศัตรูหมายเลขหนึ่งของท่านได้

“นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน อย่างน้อยก็น่าจะสำนึกบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่พ่อฉันเลี้ยงมาบ้างสิ นี่อะไรคำพูดแต่ละอย่างฉันแทบจะรับไม่ได้” หญิงสาวแหวใส่ชายหนุ่ม เธอไม่เคยได้รับการต่อว่าจากใคร เมื่อเจอชายหนุ่มต่อว่าเล็กน้อย หญิงสาวก็รู้สึกเจ็บใจราวกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เสียเต็มประดา

“พ่อคุณให้สิทธิ์ผมเต็มที่ ต่อไปนี้ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้” ชายหนุ่มกล่าวด้วยรอยยิ้มหยัน ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาจัดว่าเป็นคนที่สวยมาก แต่พอได้สัมผัสเท่านั้นแหล่ะ ความสวยที่อยู่บนใบหน้าก็ค่อยๆ หายไป ชายหนุ่มจะลองดัดนิสัยเธอดู เพราะเขาไม่อยากให้ใครต้องมานินทาบุตรสาวของผู้มีพระคุณเช่นคุณดนุพงษ์

“ฉันจะโทรหาคุณพ่อ อยากจะรู้นักว่าคุณพ่อจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าคุณปฏิบัติกับฉันแบบนี้” หญิงสาวรีบเปิดเครื่องมือสื่อสาร ก่อนที่เธอจะกดหาเบอร์ของบิดาแล้วทำการโทรออกไปที่หมายเลขนั้นทันที

“โทรไปเถอะ โทรให้ตายก็ไม่ติดหรอก ยังไงซะคุณก็ต้องอยู่ใต้การดูแลของผม” ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเยาะ

“หมายความว่ายังไง พ่อฉันอยู่ที่ไหนทำไมฉันติดต่อพ่อไม่ได้” เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม หญิงสาวก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที แล้วนี่พ่อเธอไปอยู่ไหน ทำไมเธอต้องมาอยู่กับบอดี้การ์ดที่ปากปีจออย่างเขาด้วย

“คุณท่านอยู่ในที่ที่ปลอดภัย พวกนั้นคอยดักสัญญาณโทรศัพท์ของคุณท่านอยู่ เพราะฉะนั้นการตัดขาดการสื่อสารเช่นนี้มันดีกับตัวคุณท่านเอง” ชายหนุ่มยอมอธิบายเมื่อเห็นว่าแววตาของสาวเจ้ากำลังเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอเป็นห่วงบิดา กลัวว่าท่านจะเป็นอันตราย เพราะครั้งสุดท้ายที่เธอได้คุยกับท่านนั่นก็คือเมื่อหลายวันก่อนที่หญิงสาวจะบินกลับมาที่เมืองไทย แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ติดต่อผู้เป็นบิดาอีกเลย

“คุณแน่ใจนะ คุณไม่ได้โกหกฉัน” ใบหน้าหวานของหญิงสาวจดจ้องไปที่ใบหน้าคมสันที่ยังคงปิดบังไว้ด้วยแว่นกันแดด ชายหนุ่มมองที่ใบหน้าหวานนั้นด้วยความรู้สึกขบขันระคนสงสาร เพราะมันไม่ต่างจากลูกนกหลงรังเลยทีเดียว