พบกันครั้งแรก...3
306 คำ
“ก็ถ้าไม่น่ากลัว พ่อคุณท่านคงไม่ฝากคุณไว้กับผมหรอก เผื่อว่าอะไรมันผิดพลาดขึ้นมาคุณจะได้ปลอดภัย” ชายหนุ่มยอมอธิบายให้หญิงสาวฟัง เขาอยากจะให้เธอเข้าใจบิดาของเธอบ้าง
“นี่พ่อฉันทำอะไรทำไมมันถึงน่ากลัวขนาดนั้น” หญิงสาวเอ่ยถามออกมาด้วยความกังวล
“ท่านทำในสิ่งที่ถูกต้อง แต่บางทีมันก็ไปขวางทางผลประโยชน์ของคนอื่น ผมว่าผมพูดแค่นี้คุณน่าจะเข้าใจนะ” อติรุจอธิบายขณะที่เขากำลังเคลื่อนรถสับปะรังเคของหญิงสาวออกไปจากพื้นที่ลานจอดรถของสนามบินสุวรรณภูมิ
“แล้วนี่คุณจะพาฉันไปไหน” หญิงสาวละความสนใจจากเรื่องของบิดา ก่อนที่จะหันมาเรื่องของตนเอง เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังจะพาเธอไปพักอยู่ที่ไหน
“บ้านของผม อยู่ที่ปากช่อง” อติรุจจำใจบอกหญิงสาว เพราะไม่ช้าไม่เร็วเธอก็ต้องรู้อยู่ดี
“อยู่ในป่าแน่เลย งั้นคุณพาฉันแวะแลกเงินก่อนได้มั้ย ฉันยังไม่มีเงินไทยเลย” หญิงสาวกล่าววอนขอชายหนุ่ม
“ไม่ล่ะเราเสียเวลามามากแล้ว ตอนนี้ผมกลัวว่านายกรมันจะรู้ตัว เพราะฉะนั้นเราจะไม่แวะที่ไหน จนกว่าจะถึงบ้านผม” ชายหนุ่มกล่าวจริงจัง
“แล้วฉันล่ะ ของใช้จำเป็นตั้งหลายอย่างฉันยังไม่มีเลย” หญิงสาวโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง
“เดี๋ยวแวะร้านของชำแถวบ้านแล้วกัน ที่นั่นปลอดภัยที่สุด” อติรุจกล่าวโดยไม่สนใจว่าคนตัวเล็กจะเกิดอาการกระเง้ากระงอดเพียงใด ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจเป็นอันดับแรกนั่นก็คือความปลอดภัยของเธอ
- ผู้เขียน
