พุดมาลัยเดินอย่างระมัดระวังไปนั่งเพราะในมือมีกล่องอาหารที่เธอทำมาเพื่อตั้งใจตอบแทนน้ำใจเขา พุดมาลัยนั่งลงแล้ว และพูดขึ้น
“ฉันมาขอบคุณคุณค่ะที่ช่วยฉันกับแม่ไว้” พุดมาลัยเริ่มต้นแล้วยื่นกล่องอาหารในมือไปวางบนโต๊ะเตี้ยๆที่ดูมีราคา เธอกวาดมองห้องทำงานเขาแล้วรู้สึกว่าเธอช่างดูไร้ค่า ไร้ราคาไปเลย ข้าวของเขาทุกอย่างดูแพง ดูมีรสนิยมมากจริงๆ
“นั่นคืออะไร” เขาถาม เพ่งมองอย่างสงสัย
“เอ่อ กล่องอาหารค่ะ ฉันไม่รู้จะตอบแทนน้ำใจคุณยังไงดี คุณคงไม่รังเกียจอาหารที่ฉันทำมาให้ แต่ถ้าคุณไม่ชอบฉันเอากลับไปก็ได้ค่ะ” พุดมาลัยบอกอย่างเจียมตัว เขาคงไม่ต้องการอาหารของเธอหรอก คิดแล้วก็ก่นด่าตัวเองที่ไม่น่าโลกสวยคิดว่าเขาจะรับน้ำใจเล็กๆนี้เลย ระดับเขาก็ต้องสั่งอาหารจากร้านดีๆแพงๆมากินอยู่แล้ว
มือเรียวจะดึงกลับแต่ถูกมือหนาคว้าไว้ก่อน
“คุณเมเนอสัน” พุดมาลัยตกใจ
“เรียกผมว่าเฟอนันเดสดีกว่า ผมไม่ชอบถูกเรียกอย่างเป็น
