เฟอนันเดสเอนศีรษะกระแทกเบาะอย่างแรง เขารู้สึกหงุดหงิดนั่นเป็นเพราะเขาคุ้นชินกับการใช้ชีวิตในแบบอเมริกันที่โตขึ้นมาเป็นวัยรุ่นก็ต้องแยกตัวออกจากพ่อแม่เพื่อมายืนด้วยลำแข้งของตัวเอง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอเรียนจบจนทำงานแล้วยังถึงติดแม่อยู่อีกมันแปลกสำหรับเขา
เห็นเสี้ยวหน้าสวยจัดที่เบือนหนีก็อยากประคองมาจูบแล้วจูบอีกแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง
“ตามใจ ถ้าอยากกลับบ้านก็กลับ ผมจะไปส่ง” เฟอนันเดสบอกอย่างตัดใจ น้ำเสียงขุ่นมัว ไม่จำเป็นต้องง้ออีกฝ่าย เสียงบอกไม่ดังนักกับแรงรถที่กระชากออกทำให้พุดมาลัยสะดุ้ง มองอีกฝ่ายอย่างน้อยใจแต่ก็เก็บกลั้นไว้ กระทั่งถึงบ้าน เธอก็ลงจากรถโดยไม่รอให้เขาลงมาเปิด เข้าบ้านได้เธอก็รีบวิ่งไปไขกุญแจ วิ่งขึ้นห้องนอนเพราะกลัวน้ำตาจะไหลออกมาให้มารดาเห็น โชคดีว่าตอนเธอเข้าห้องนอนไปแล้วนางพรรณีเพิ่งออกมาพอดีจึงไม่เห็นอะไร นอกจากรู้ว่าเฟอนันเดส มาส่งลูกสาวเท่านั้น
เช้าวันต่อม
