ทุกอย่างชะงักลงชั่วขณะพร้อมกับผืนป่าที่ผละออกจากอกมองหน้าเธอที่แดงก่ำอย่างต้องการการยืนยันว่าที่เธอพูดมันคือการปฏิเสธตัวเองหรือปฏิเสธเขาเท่านั้นเพราะสถานการณ์ตอนี้มันยากเกินกว่าจะหยุดยั้งทุกอย่างได้
“เราตกลงกันว่าจะเป็นพี่น้องกัน พี่ป่าทำแบบนี้ไม่คิดว่าทำผิดต่อวาห์บ้างหรอ” มันคือความตั้งใจของเธอเอง ตั้งใจเปิดโอกาสให้เขา แต่โอกาสของเขาที่กำลังจะคว้ามากลับต้องหลุดมือไปอย่างน่าเสียดาย
“แต่...” ผืนป่ากำลังจะอธิบายความรู้สึกของเขาออกไปแต่กลับถูกวิวาห์แทรกขึ้น
“พี่ป่าก็รู้ว่าวาห์มีว่าที่สามีอยู่แล้ว หรือพี่ป่าไม่สนใจอะไรและสนใจแค่ร่างกายของวาห์” วิวาห์ย้ำสถานะของเธอออกไปก่อนจะถามเขาด้วยน้ำเสียงปกติไม่ได้ไม่พอใจใดๆ
“.....” ริมฝีปากบางของผืนป่าเม้มแน่นอย่างรู้สึกรับไม่ได้กับสิ่งที่เธอกำลังตอกย้ำ สิ่งที่เขาไม่อยากจดจำในระหว่างได้ใกล้ชิดเธอ สิ่งที่เขาหลอกตัวเองว่าถ้ามันยังไม่เกิดขึ้นเขาก็ยังมีโอ
