คำตอบที่ได้รับทำให้ภายในห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ แต่สุดท้ายก็เป็นคุณพนาวรรณที่พูดขึ้นอย่างละอายแก่ใจตัวเอง
“ฉันขอโทษนายจริงๆ นะรุธ ฉันเลี้ยงลูกไม่ดีเอง” คุณพนาวรรณพูดกับเพื่อนรุ่นน้องของตัวเองขึ้นอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร ผมแยกแยะได้” คุณวารุธเอ่ยขึ้นอย่างไม่ได้กล่าวโทษเพื่อนรุ่นพี่ที่ความสัมพันธ์ยาวนานแน่นแฟ้น
“ผม ขอโทษที่ทำตัวเห็นแก่ตัวกับวาห์ครับ” ผืนป่ายกมือไหว้พ่อแม่ของวิวาห์อย่างรู้สึกผิด
“นายทำผิดกับวาห์จริงหรอ” คุณวารุธถามผืนป่าที่รับผิดออกมาขึ้น “แต่แปลกนะที่วาห์ไม่ได้โทษนายให้ฉันฟังเลย”
ประโยคสั้นๆแต่กลับยิ่งประจานความน่าละอายแก่ใจของผืนป่าออกมาได้มากกว่าเดิม
“.....” ผืนป่าได้ยินแบบนั้นถึงกับพูดไม่ออก ยิ่งละอายแก่ใจและรู้สึกผิดจนจุกในอกไปหมด
“ฉันรู้ว่านายลำบากใจที่จะบอกที่อยู่ลูกสาวของนาย ฉันไม่ถามหรอกรุธ” คุณพนาวรรณพูดอย่างเข้าใจ
“ไม่ใช่หรอก แต่เพราะวาห์เห็นว
