โทรศัพท์ผืนป่าดังขึ้นในตอนเช้าของวันพร้อมกับเบอร์ที่ขึ้นอย่างไม่ได้บันทึกรายชื่อแต่เขาก็เลือกจะกดรับเพราะคงไม่มีใครโทรหาในเวลาเช้าขนาดนี้หากไม่มีธุระ
“ฮัลโหล” เขากรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามแบบของเขา
(ฮัลโหลพี่ป่า นี่วาห์เองนะ) ต่อให้เธอไม่บอกว่าเป็นใครแต่คำแรกที่ผืนป่าได้ยินก็จำได้ขึ้นใจ
“อืม มีอะไรหรอโทรมาแต่เช้า” น้ำเสียงของผืนป่าอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัดถามเธอขึ้นอย่างสงสัยเพราะเดี๋ยวก็ต้องไปเจอกันที่บริษัทอยู่แล้ว
(คือวาห์อยากโทรมาลางานพี่ป่าน่ะ พอดีพ่อกับแม่ไม่อยู่วาห์ไม่อยากทิ้งลูกไว้กับพี่เลี้ยงทั้งวันเลยต้องดูลูกน่ะ) เธอบอกเหตุผลของตัวเองออกมารวดเดียว
“เอาลูกไปที่ทำงานด้วยเลยก็ได้ พี่ไม่มีปัญหา” หัวใจของเขาเต้นระรัวขึ้นมาหลังจากรับรู้เรื่องของเธอ และก็หวังว่าสิ่งที่เขาขอเธอจะยอมรับและทำตาม
(จะดีหรอ ถ้าไปแล้วกวนพี่ป่าล่ะ) เธอถามด้วยน้ำเสียงหนักใจ
“ไม่ๆ ไม่กวนหรอก” เขา
