“นี่ท่านอ๋องไม่มั่นใจในคนของกระหม่อมอย่างนั้นหรือ” โจวซีห่าวแสร้งเอ่ยถามออกไป ทั้งที่รู้ว่าผู้เป็นนายของเขานั้นไม่ได้ไม่เชื่อใจเขา หากเพียงแต่ไม่ยอมรับความจริงก็เท่านั้น
“ไม่ใช่ไม่มั่นใจ คนของเจ้าข้าเชื่อมั่นว่าไม่มีทางทำให้ข้าผิดหวังอย่างแน่นอน” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาตามจริง
“แล้วท่านอ๋องเป็นอะไรทำไมท่านอ๋องดูกังวลแบบบนี้ ทั้งที่ไม่มีอะไรต้องกังวลสักนิดเลย” ราชองครักษ์คนสนิทยังคงเอ่ยยั่วเย้านายของเขา ส่วนหลี่ลู่เหอนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมากกับภาพที่เห็นตรงหน้า แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงอะไรออกไปได้มากกว่านั้น ยิ่งคนฉลาดอย่างโจวซีห่าวอยู่ข้างกาย เขาก็ยิ่งต้องไม่ทำให้โจวซีห่าวสงสัย แต่เขาหารู้ไม่ว่าโจวซีห่าวนั้นรับรู้ทุกอย่างที่เขาเป็น ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะยอมรับความจริงเมื่อไหร่ก็เท่านั้นเอง
“ข้าไม่เป็นไร เจ้าไปฝึกทหารของเจ้าเสียเถิด ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง” เมื่อความหวาดระแวงมันเข้าไปครอบงำจิตใจเขา
