“ออกไปเดี๋ยวนี้เฟยกุ้ย” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาเสียงดัง
“ไม่ต้องออก ข้าสั่งให้เจ้าอยู่ก็ต้องอยู่” หลินลี่ลี่แสดงความพยศออกมาทันที เล่นเอาหลี่ลู่เหอหัวเสียไม่ใช่น้อย แต่เขาก็ต้องแสดงอำนาจของเขาให้นางได้เห็นว่าที่นี่คือที่ของเขา ไม่ใช่ที่ของนาง นางต้องฟังเขา ไม่ใช่เขาที่ฟังนาง
“ออกไป ถ้าเจ้าไม่ออกไป ข้าจะสั่งโบยนายของเจ้าอีก” หลี่ลู่เหอสั่งเสียงดัง นั่นทำให้เฟยกุ้ยรีบออกไปด้วยเพราะว่ากลัวว่าเจ้านายของนางจะถูกโบยอีกครั้ง ส่วนหลินลี่ลี่ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา เพราะว่านางไม่สามารถห้ามเฟยกุ้ยได้อีกแน่นอน ท่าทางที่กลัวจนลนลานแบบนั้น แล้วก็ความเป็นห่วงที่มีให้นาง เฟยกุ้ยไม่มีทางที่จะอยู่ในห้องนี้แน่ๆ
“ในที่สุดท่านก็เอาชนะข้าได้สินะ เอาชนะด้วยกำลังและความป่าเถื่อน” หลินลี่ลี่เอ่ยออกมาเสียงหยัน นางมองเขาด้วยความเกลียดชัง เขาสามารถทำให้นางเกลียดได้ตลอดเวลา นี่เป็นคุณสมบัติของเขาก็ว่าได้มั้ง
“ข้าไม
