กลับชาติมาเกิดเป็นชายาอ๋อง

เพราะจำใจ...1

วันที่หลี่ลู่เหอมาพบหยางเฟิ่งเพื่อบอกเรื่องนี้ หยางเฟิ่งนั้นเจ็บปวดแสนสาหัส นางพยายามที่จะอ้อนวอนให้หลี่ลู่เหอไปเจราจากับพระราชบิดาใหม่อีกครั้ง แต่ทว่าหลี่ลู่เหอนั้นก็รู้ดีว่าฮ่องเต้อย่างพระบิดาของเขาตรัสแล้วไม่มีทางคืนคำแน่นอน ทุกอย่างไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เขาจำใจที่จะต้องเดินหันหลังให้กับหยางเฟิ่งแล้วมาเข้าพิธีมงคลสมรสในวันนี้

ส่วนหยางเฟิ่งนั้นก็ทรุดตัวลงแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา ตอนนี้ความแค้นมันสุมอยู่ในอกของนาง นางไม่ใช่คนที่อ่อนหวานเหมือนดังเช่นเวลาที่อยู่ต่อหน้าหลี่ลู่เหอ หรือว่าอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่แท้จริงแล้ว นางนั้นเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมเหมือนดังเช่นบิดาของนาง และนางก็เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาเป็นอย่างมาก

นอกจากนั้นนางยังทำร้ายบ่าวไพร่ด้วยความรุนแรงหากว่านางไม่พอใจ แต่ผู้เป็นบิดาอย่างหยางตงนั้นกลับไม่ห้ามปรามบุตรสาว ปล่อยให้นางเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด และจิตใจของนางก็เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม หากว่าหยางเฟิ่งนั้นได้เป็นฮองเฮา คงต้องเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้าจริงๆ นับว่าสวรค์มีตาเป็นอย่างยิ่ง ที่ทำให้ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันตัดสินใจให้หลี่ลู่เหอสมรสกับหลินลี่ลี และตอนนี้ทั้งคู่ก็กำลังอยู่ต่อหน้าฮ่องเต้ เพื่อทำพิธีมงคลสมรส ตามขนบธรรมเนียมของวังหลวง

“หนึ่งคำนับฟ้าดิน” ฉินกงกงส่งเสียงดังออกมาทั่วท้องพระโรง เจ้าบ่าวแล้วเจ้าสาวจึงหมุนตัวเพื่อที่จะเคารพฟ้าดินพร้อมๆ กัน

“สองคำนับพ่อแม่” ฉินกงกงคนเดิมเปล่งเสียงออกมาชัดเจน บ่าวสาวจึงหมุนตัวกลับมา ก่อนที่ทั้งสองคนจะโค้งคำนับฮ่องเต้ บิดาและมารดาของฝ่ายเจ้าสาว

“สาม คำนับซึ่งกันและกัน” ฉินกงกงประกาศออกมาอีกครั้ง เจ้าบ่าวเจ้าสาวจึงหันหน้าเข้าหากัน ก่อนที่จะโค้งคำนับซึ่งกันและกัน หลังจากทั้งสองคำนับซึ่งกันและกันแล้ว ทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวจึงถูกส่งตัวเข้าหอ

ทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนมาอยู่ในห้องหอเรียบร้อยแล้ว เจ้าบ่าวมองเจ้าสาวที่อยู่ในผ้าคลุมหน้าสีแดงด้วยความไม่พอใจ ถ้าไม่มีสตรีนางนี้ เขาก็คงได้แต่งงานกับหยางเฟิ่งไปแล้ว เพราะสตรีที่เหมาะสมกับเขาก็มีแค่นางเท่านั้น หลินลี่ลี่มีทุกอย่างที่ทัดเทียมกับหยางเฟิ่ง เพียงแต่เขาไม่ได้มีใจสมัครรักใคร่กับนางเท่านั้น เพราะสตรีผู้นี้ทำให้เขากับนางอันเป็นที่รักต้องพรากจากกัน เขาไม่มีวันจะร่วมหอลงโลงกับนางหรอกนะ ในเมื่ออยากแต่งก็อยู่กับเขาแค่ในนามเท่านั้น เพราะว่าเขาไม่สามารถรักสตรีอื่นได้แล้ว หัวใจของเขาเป็นของหยางเฟิ่งเท่านั้น

“เปิดผ้าคลุมหน้าออกเถอะ ข้าไม่ต้องการที่จะเข้าหอกับเจ้า ที่ข้าต้องอยู่ในห้องเดียวกับเจ้าตอนนี้ข้าอึดอัดใจมากพอแล้ว ออกไปห่างๆ ข้าเสียเถิด” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาเสียงเย็น น้ำเสียงของเขาไร้ซึ่งความปราณี เหมือนดังเช่นเวลาที่เขาออกรบแล้วสั่งให้ทหารนั้นพุ่งเข้าสู้กับข้าศึกก็ไม่ปาน