กลับชาติมาเกิดเป็นชายาอ๋อง

ใจดำ

เมื่อฝ่ายเจ้าบ่าวเอ่ยออกมาเช่นนั้น ฝ่ายเจ้าสาวอย่างหลินลี่นี่ก็ทำตามที่เขาต้องการ นางเจ็บปวดเป็นอย่างมากที่ชีวิตแต่งงานของนางต้องพบกับการดูถูกเหยียบหยามจากเขา ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีของนาง

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว เจ้าลงไปนอนที่พื้น ส่วนข้าจะนอนบนเตียง อย่าได้เอาตัวอันไร้ค่าของเจ้ามาเฉียดกายเข้าใกล้ข้า” หลี่ลู่เหอต้องการแกล้งเจ้าสาวของตนเอง เพราะความเจ็บปวดที่ไม่ได้สมรสกับเจ้าสาวที่ตนเองปรารถนา ความเป็นจริงแล้ว เขาสามารถนอนที่พื้นได้ เพราะการออกรบนั้นทรหดกว่านี้หลายหลายเท่า แต่ทว่าเพื่อสร้างความเจ็บปวดให้กับเจ้าสาวที่เขาไม่ต้องการเขาจึงทำแบบนั้น เพื่อจะให้นางได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเสียบ้าง

“พื้นนั่นแข็งเป็นอย่างมาก ท่านอ๋องจะให้ข้านอนทั้งที่มันแข็งและเย็นแบบนั้นได้อย่างไรหรือ” หลินลี่ลี่เอ่ยถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อหู นี่เขาเกลียดนางแม้กระทั่งว่าน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ อย่างที่เตียงนอนอุ่นๆ เขาก็ไม่สามารถให้นางได้อย่างนั้นหรือ

“ไม่ต้องห่วงหรอกข้าให้เจ้าลำบากแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหล่ะ หลังจากวันนี้ข้าไม่มีทางเหยียบเข้ามาที่นี่อีกแน่นอน” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาเสียงเย็น เพราะเขาไม่มีวันกลับมาเหยียบตำหนักของพระชายาอย่างหลินลี่ลี่อย่างแน่นอน

“ถึงจะคืนเดียวก็เถอะ แต่ข้าอาจจะหนาวตายก็ได้นะท่านอ๋อง” หลินลี่ลี่วิงวอนขอความเห็นใจ เพราะความแข็งของพื้น และความหนาวเหน็บในยามราตรีนั้น มันอาจจะทำให้นางถึงกับหนาวตายได้

“ไม่ตายหรอก ข้าจะนอนแล้วอย่างมารบกวนข้าอีก” หลี่ลู่เหอเอ่ยออกมาก่อนที่จะก้าวขึ้นไปนอนบนเตียง โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อเขาลำบากใจที่ต้องอยู่กับนาง นางก็ควรจะลำบากกายกับการที่นางอยู่ข้างๆ เขาในฐานะชายาอ๋อง ตำแหน่งที่เขาสงวนไว้ให้สตรีที่เขารักเพียงคนเดียว ทั้งที่เขารู้อยู่แก่ใจว่าหลินลี่ลี่ไม่ได้มีความผิดอะไร แม้ว่าสตรีที่แต่งงานวันนี้จะไม่ใช่หลินลี่ลี่ ตำแหน่งพระชายาอ๋องแปดก็ไม่มีทางเป็นของหยางเฟิ่ง เพราะอะไรนั้นหลี่ลู่เหอรู้ดีว่าใคร ถ้าไม่ใช่เพราะบิดาอย่างหยางตง ป่านนี้หยางเฟิ่งน่าจะคือเจ้าสาวที่เข้าหอกับเขาคืนนี้ และมันจะเป็นคืนเข้าหอที่เขาจะเต็มไปด้วยความสุข ไม่ใช่คืนเข้าหอที่เต็มไปด้วยความทุกข์ใจเช่นนี้