พราววรินทร์เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบย่อมด้วยความสับสนในตัวเองว่าตอบตกลงไปเที่ยวกับเขาตามลำพังได้อย่างไร แต่เมื่อได้ตอบตกลงไปแล้วก็ไม่อยากผิดคำพูด อีกอย่างเธอก็คิดว่าเขาคงจะไว้ใจได้อย่างที่พูด
ทางด้านสิปปกรเองก็ตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมแซนด์วิชเป็นอาหารว่างระหว่างเดินทางเขาอยากออกเดินทางตั้งแต่เช้าเพราะจะได้ไม่ต้องขับรถเร็วมากๆ เขานั่งมองนาฬิกาแล้วก็นึกอยากจะหมุนให้มันเร็วกว่าเดิมสักครึ่งชั่วโมง
ก๊อก...ก๊อก...
ทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูสิปปกรก็แทบจะพุ่งไปเปิดทันทีเพราะรู้ดีว่าคนที่มาเคาะนั้นเป็นคนที่เขารออยู่
“พร้อมหรือยัง” เสียงของเธอแทรกเข้ามาก่อนที่ประตูจะเปิดกว้าง
“พร้อมตั้งนานแล้ว เอรินกินอะไรมาหรือยังครับ”
“กินกาแฟไปแล้ว นายล่ะ”
“ยังไม่ได้กินอะไรเลยแค่กินกาแฟไปเหมือนเอรินนั่นแหละ”
“ไปหาอะไรกินก่อนไหมล่ะ”
“ผมยังไม่หิวเลย ผมทำแซนด์วิชใส่กล่องไว้แล้วว่าจะเอาไปกินระหว่าง
