ฉันยังคงยืนงุนงงอยู่กับบรรยากาศที่กำลังเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
เสียงหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะนั้นดังขึ้นในหัว จนเหมือนจะกลบเสียงพูดคุยทุกอย่างรอบตัว
สายตาของเขายังคงจ้องมาที่ฉันนิ่ง ๆ เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ฉันรู้ดีว่าเบื้องหลังความนิ่งนั้นคือความตั้งใจที่ชัดเจน
“ถ้านอนแยกห้องไม่ได้… งั้นฉันต้องทำยังไงล่ะ?”
ฉันถามเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความท้าทายเล็ก ๆ
เขายิ้มมุมปากอย่างมั่นใจ พลางก้าวเข้ามาใกล้ฉันทีละนิด ๆ
“ก็อยู่ด้วยกันไง”
คำตอบสั้น ๆ แต่เต็มไปด้วยน้ำหนัก
ฉันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างแห้ง ๆ
“นี่พี่กองทัพ จะจริงจังหรือแค่ล้อเล่นกันแน่?”
เขาเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงอยู่ที่มุมปาก
“จริงจังสิ”
บรรยากาศในห้องกดดันแต่ก็เต็มไปด้วยเคมีที่ไม่อาจปฏิเสธ
ฉันถอนหายใจลึก ๆ พร้อมกับรู้สึกว่าชีวิตของฉันกำลังเปลี่ยนแปลง
