บรรยากาศในห้องเรียนตอนนี้เงียบงันผิดปกติ เสียงหัวเราะและพูดคุยก่อนหน้านี้หายไปหมด เหลือเพียงเสียงลมหายใจและเสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่เคลื่อนไหวในห้อง
เพื่อน ๆ นั่งตัวแข็ง ท่าทางเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและประหม่า บางคนกัดริมฝีปาก บางคนลอบแลบตาไปมองอย่างระแวง
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ฉันและรุ่นพี่คนนั้นอย่างไม่ละสายตา
แสงแดดที่ส่องเข้ามาจากหน้าต่างทำให้เงาของเราสองคนทอดยาวไปตามพื้นห้อง เพิ่มความรู้สึกตึงเครียดราวกับเวลาในห้องหยุดหมุน
กลิ่นกระดาษ หนังสือ และกลิ่นห้องเรียนผสมกับความตื่นตัวทางอารมณ์ ทำให้ทุกการเคลื่อนไหวแม้เพียงเล็กน้อยก็รู้สึกหนักหน่วง
ฉันรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่รุ่นพี่คนนั้นสร้างขึ้น และหัวใจฉันเต้นแรงจนแทบระเบิด
ทุกสายตาในห้องเหมือนจ้องจับผิดฉัน ทำให้ฉันทั้งกลัวและโกรธในเวลาเดียวกัน
“อย่ายุ่งกับกองทัพอีก เขาเป็นของกู!” เธอตะโกนเสียงดัง พร้อมสายตาที่แฝงความท้าทาย
ฉันยกคิ้วขึ้น
