เพนต์เฮ้าส์ The Obsidian
เสียงข่าวจากจอทีวีเริ่มเบาลง ,มือหนากดปิดเสียง รีโมตถูกวางลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า ฮันเตอร์เอนตัวพิงพนัก โคมไฟข้างโซฟาสาดแสงสีอุ่นตัดกับเงาเข้มที่ทาบอยู่บนใบหน้าคมเข้ม
มือหนาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่จำได้โดยไม่ต้องเซฟชื่อ
เสียงสัญญาณดังขึ้น...สามครั้ง
“ฮัลโหล?” เสียงปลายสายดังขึ้น...แค่เป็นเธออย่างที่เขาจำได้
ฮันเตอร์ยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ “ยังไม่หลับ?”เสียงนุ่มต่ำเอ่ยขึ้น
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จ…เพิ่งจะนั่งลงได้นี่แหละ” เสียงของเธอฟังดูเหนื่อยเล็กน้อย “หรือคุณโทรมาด่าฉันเรื่องแถลงข่าว?”
“หึ...ฉันโทรมา เพราะอยากฟังเสียงแม่ของลูก” เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ
เสียงปลายสายเงียบไปชั่ววินาที “…แล้วได้ยินสิ่งที่อยากฟังรึยัง?”
“ได้ยินแล้ว...เสียงเธอ”
คนตัวสูงเอนศีรษะพิงโซฟา หลับตาอย่างเหนื่อยล้าแต่พึงพอใจในคราวเดียวกัน “แค่จะบอกว่า...เธอทำดีแล้วและฉันเห็นหมดทุกอย่าง”
ปลายสายเง
