พันธะซ่อนร้าย

ตอนที่ 6กลับสู่วงการ

สองสัปดาห์ผ่านไปอย่างประหลาด ไวพอจะหลอกให้หัวใจลืมความเจ็บ แต่ยังไม่ไวพอจะลบรอยแดงบนผิวเนียนที่หลงเหลืออยู่ รอยบางจุดจางไปแล้ว

ภายในห้องแต่งหน้าของกองถ่าย กลิ่นแป้ง กลิ่นสเปรย์ กลิ่นความคาดหวังทุกอย่างยังเหมือนเดิม ต่างกันแค่...หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวนี้

เธอกลับมาแล้ว ในนามของ ‘เฟยเยว่’ นางร้ายที่หายตัวไปหลังข่าวฉาวระดับประเทศและเพิ่งโผล่กลับมา พร้อมข่าวลือที่ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้า แม้แต่สายตาช่างแต่งหน้าก็ไม่กล้าสบตานาน ไม่มีใครทัก ไม่มีแม้แต่คำว่า ‘ยินดีต้อนรับกลับมา’

ท่ามกลางความเงียบนั้น นางร้ายสาวหน้าสวยนั่งนิ่ง เหมือนรูปปั้น แต่ภายใต้ผิวขาวเนียนไร้ที่ติ คือผู้หญิงที่รอดจากไฟนรกมาได้ด้วยแรงดื้อเงียบ เธอไม่ใช่เฟยเยว่คนเดิมอีกต่อไป

“มีคนจำได้ไหม?” คำถามแผ่วเบาดังขึ้นขณะช่างแต่งหน้าลงแปรงปัดแก้มเบาๆ ราวกับสัมผัสผิวกลัวจะปลุกบางอย่างขึ้นมา

คนถามมองต่ำ เสียงเบาราวกับไม่ต้องการคำตอบจริงๆ แต่คนฟังกลับหัวเราะเบาๆในลำคอ

“เยอะเลยค่ะ!” แววตาเธอซื่อแต่เจือระวัง “แต่ไม่มีใครกล้าเมาท์ให้พี่แพรได้ยินแน่”

เฟยเหลือบตามองผ่านกระจกบานใหญ่ ที่ปลายห้อง แพรพลอยยืนพิงกำแพงมุมห้อง มือหนึ่งกอดอกแน่น อีกมือถือไอแพดที่ไม่เคยละสายตาจากจอ เธอไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาคู่นั้นกวาดมองทุกความเคลื่อนไหวในห้องเหมือนพร้อมจะกันกระสุนให้เฟยเยว่ได้ทุกเมื่อ ในโลกที่ใครก็พร้อมแทงจากข้างหลัง มีแค่ผู้หญิงคนเดียวในมุมห้องนั้น ที่ยืนอยู่ข้างเธอแบบไม่มีเงื่อนไข

“ชุดรัดไปไหม?” เสียงกระซิบหลุดออกจากริมฝีปากแดงเรื่อ ขณะเฟยนั่งตัวตรงให้ช่างแต่งหน้าลงแปรงเบาๆตรงโหนกแก้ม

ช่างแต่งหน้าชะงักเล็กน้อยไป “ก็...ถ้าไม่ขยับแรงก็ยังรอดค่ะ” พลางเว้นจังหวะนิดหนึ่งแล้วกระซิบเบาๆ “แต่ถ้ายืนหน้าแฟลช อย่าหายใจแรงนะคะ เดี๋ยวโป๊แบบไม่ตั้งใจ”

เฟยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหลือบตาขึ้นมองตัวเองในกระจก ชุดรัดรูปสีดำแวววาวแนบเนื้อชนิดที่แทบไม่เหลือช่องว่างให้หายใจ ทรวงอกถูกเก็บเข้าทรงแล้วดันขึ้นแน่นราวกับต้องการท้าทายแรงโน้มถ่วง รอยเว้าช่วงเอวลากยาวจรดสะโพก ทุกจุดบนร่างเหมือนถูกออกแบบให้เป็นเป้าเดินได้ ส่วนชายผ้าผ่าข้างสูงจนน่าหวาดเสียว แค่คิดว่าต้องเดินผ่านโต๊ะแม่ยกหรือหลบช่างกล้อง ก็เหมือนเดินอยู่บนเส้นด้ายบางๆระหว่างคำว่า "ว้าว" กับ "วาร์ป"

‘นี่คือการเข้าฉาก หรือการลงแข่งลุ้นระเบิดเรตติ้งกันแน่’

‘ถ้ารอดจากกองนี้ได้โดยไม่มีข่าว...แปลว่าฉันอัปเลเวลการเอาตัวรอดขั้นปรมาจารย์แน่ๆ’

“ฟังนะเฟย” แพรพลอยเดินเข้ามาใกล้กดเสียงต่ำ ขณะเช็กคิวถ่ายบนไอแพดอย่างไม่เงยหน้า

“นี่คือซีรีส์เรื่องสุดท้ายในล็อตเก่าที่แกเซ็นไว้แปลว่ามันไม่มีวันเลื่อนได้อีกแล้ว”

“ห้ามพลาด ห้ามเหวี่ยง ห้ามมีดราม่าแม้แต่หยดเดียว” เสียงของผู้จัดการสาวไม่ดังแต่กดจนบรรยากาศรอบข้างนิ่งสนิท เธอเงยหน้าขึ้นสบตา แววตาแม้แข็งแต่ข้างในคือคำว่า "เป็นห่วง" ที่ไม่พูดออกมา

“วันนี้ ต้องอยู่ให้เนียนเหมือนไม่เคยหายไป เข้าใจมั้ย?”

ร่างบางเงียบไม่มีคำตอบ แต่แววตาเธอนิ่งแน่ว

แพรพลอยพยักหน้าเบาๆ เหมือนได้ยินคำตอบจากความเงียบนั้นอยู่แล้ว

เสียงประกาศจากหน้ากองดังขึ้นเรียกนักแสดงเข้าฉาก เฟยสูดลมหายใจเข้าช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้น แผ่นหลังตั้งตรงอย่างสง่างาม ทั้งที่ส้นสูงกัดจนเจ็บแปลบทุกย่างก้าว

เมื่อเธอก้าวเข้าสู่เซ็ต สายตาทุกคู่ก็หันขวับมาทางเธอราวกับรอซ้ำ รอสะกิดบาดแผลเก่าให้เปิดอีกครั้ง

ใบหน้าหวานไร้รอยยิ้ม ไม่สบตาใครทั้งนั้น แต่ในจังหวะที่เงาของเธอสะท้อนเข้ากล้อง แววตาเฟยเยว่กลับคมกริบราวใบมีด กระทั่งทีมงานยังต้องกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

“ร้ายให้ได้ในจอ แต่จะไม่พลาดซ้ำในชีวิตจริง”

เสียงผู้กำกับนับถอยหลัง

ฉากในซีรีส์

ห้องทำงานสไตล์มินิมอลของพระเอกบานกระจกสะท้อนภาพ "เลขาคนใหม่" ที่เพิ่งเซ็นสัญญาเข้ามาทำงาน ประตูเปิดแรงเกินความจำเป็น ก่อนที่นางร้ายในชุดสูทเข้ารูปสีดำสนิทจะก้าวเข้ามา เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังกังวานในความเงียบ เธอเดินตรงมาหยุดตรงหน้าอีกฝ่าย

“เธอรู้มั้ย…ของเล่นใหม่มันมักจะดูน่าตื่นเต้นเสมอในสายตาผู้ชาย” น้ำเสียงเนิบแต่เย็นเยียบจนบรรยากาศรอบห้องเหมือนหยุดหายใจ

นางร้ายกวาดสายตามองอีกฝ่ายจากหัวจรดเท้า รอยยิ้มที่มุมปากคือการเหยียบด้วยแววตา

“แต่ถ้าจะปีนขึ้นมาแทนที่ฉัน เธอจะต้องสวยกว่า ร้ายกว่า แล้วก็ทนไฟได้มากกว่านี้” เธอเอื้อมมือไปหยิบแฟ้มในมืออีกฝ่าย แต่แทนที่จะรับดีๆ เธอกลับโยนมันลงพื้นต่อหน้าทั้งห้อง

“จำไว้ ฉันไม่ใช่คนดี และฉันไม่ใจเย็นกับผู้หญิงหน้าใหม่ที่คิดจะมาแทนที่ฉัน”

“โดยเฉพาะถ้าผู้ชายที่เธอเล็งไว้…ฉันยังไม่ได้เบื่อ”

"คัท!"

ทั้งกองถ่ายเงียบกริบมีเพียงเสียงหายใจหนักๆและหัวใจของใครบางคนที่เต้นผิดจังหวะ

เบื้องหลังกล้อง

เฟยยืนตรงอย่างมั่นคง แววตาที่เคยลังเลถูกบดบังด้วยภาพจำของ “เฟยเยว่” คนเดิม เธอไม่ใช่นางร้าย แต่เธอแสดงได้และทำให้คนทั้งกองกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

“ฉันจะร้ายให้เท่าเธอ...แต่ฉันจะไม่พังเหมือนเธอ”

เธอเดินกลับมายังมุมพักนักแสดง สีหน้าเรียบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ในใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมา ขณะหย่อนตัวลงนั่งเสียงกระซิบก็ดังจากด้านหลังพาร์ติชันกั้นเบาๆ

“เล่นดีว่ะ…แต่ก็ไม่แปลกนะ”

“ร้ายได้ก็เพราะอินไงล่ะ เล่นเป็นตัวเองเลยมั้ง” เสียงหัวเราะแห้งๆ ตามมาไม่ได้ดังแต่ชัดทุกคำ

“ก็ใช่ดิ คนที่เคยวางยาคุณรวิน จะเล่นบทวางยานางเอกในซีรีส์ มันก็ไม่ต้องแอ๊คเยอะอะเนอะ”

ร่างบางหยุดมือที่กำลังจะหยิบแก้วน้ำ กลืนน้ำลายลงคอ นิ่งไม่หันไป

“นี่ไม่ใช่คำพูดที่เขาพูดกับฉันแต่มันกระทบฉัน...ยิ่งกว่าตบหน้า”

เสียงกระซิบยังตามหลังมาอีกประโยค

“จะอยู่ได้นานแค่ไหนล่ะ คราวก่อนก็รอดมาได้เพราะข่าวเงียบเร็ว...แต่รอบหน้าอะ ใครจะปิดให้?”

เฟยลุกขึ้นถือแก้วน้ำไว้แน่นไม่พูดอะไร แต่แววตาในกระจกข้างฉากถ่ายทำคมจนคนมองยังรู้สึกหนาว

"ฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้เพราะอยากให้ใครให้อภัย แต่เพราะฉันจะเป็นตอนจบใหม่และคนอย่างเฟย...ไม่มีวันตายง่ายๆแน่"