The Obsidian
เสียงของโปรเจกเตอร์ยังคงทำงานอยู่ ทว่าในห้องกลับเงียบงันราวกับถูกกลืนโดยเงามืดที่แผ่ปกคลุม ฮันเตอร์เอนตัวพิงพนัก โครงหน้าไร้อารมณ์ทว่าเยือกเย็นราวน้ำแข็ง ดวงตาคมดุไล่ตามภาพของหญิงสาวบนหน้าจออย่างไม่กะพริบ ทุกก้าวย่างของเธอ...เขานับได้แม้กระทั่งจังหวะลมหายใจ
กล้องวงจรปิดหลายมุมของคอนโด Lowline Suites ปรากฏภาพเรียงลำดับต่อกันอย่างไร้รอยตัด
หญิงสาวร่างบางในนชุดเสื้อโค้ทยาวสีเบจ ปิดหน้าด้วยหมวกแก๊ป เดินลงลิฟต์ในเวลาหลังเที่ยงคืน เธอไม่ได้ใช้รถคนขับแต่เรียกแท็กซี่เอง ไม่ได้ตรงไปกองถ่าย ร้านอาหาร ทว่าปลายทางคือคลินิกเล็กๆซึ่งตั้งอยู่ในซอยเงียบด้านหลังสวนสาธารณะ ไม่มีป้ายโฆษณาและไม่มีแม้แต่ตำแหน่งอย่างเป็นทางการ
“เฟยเยว่...” เขากระซิบชื่อเธอออกมาเบาๆ เหมือนต้องการย้ำกับตัวเองว่าเป็นคนเดียวกันกับในความทรงจำ
เสียงน้ำแข็งกระทบแก้ววิสกี้ใสสะท้อนแสงไฟสีอำพันในห้องทำงานกว้างใหญ่ กลิ่น
