“อะไรกัน เพิ่งบอกอยู่หยกๆ ว่าอย่าขี้โมโห”
เธอต่อว่าเขา ทำท่าจะผละออกห่างแต่คนตัวโตไม่ยอมปล่อย จับไหล่มนให้หันมาหาเขา แล้วก้มลงไปจูบปากจิ้มลิ้มที่ตั้งท่าจะด่าทอบดริมฝีปากปิดกั้นเสียงด่างุ้งงิ้งเหมือนเสียงแมวนั้น ให้กลายเป็นเสียงครางแผ่วหวานในลำคอแทน ร่างหนากอดรัดร่างนุ่มแนบชิด จุมพิตเร่าร้อนค่อยผ่อนปรนกลายเป็นอ่อนหวานชวนเคลิบเคลิ้ม ร่างงามอ่อนระทวยในอ้อมแขนแกร่ง ปล่อยให้เขาปล้นมธุรสหวานล้ำจากปลายลิ้นจนเขาอิ่มเอมใจ
“ตอนเด็กๆ เราสองพี่น้องชอบมาเล่นที่ใต้ต้นไม้นี่ พ่อเลยสร้างบ้านต้นไม้ให้ ท่านสั่งให้คนงานติดตั้งสายล่อฟ้าไว้ไม่ไกลจากที่นี่ บอกว่าขืนพวกเรามาเล่นที่นี่ในวันฝนตกอาจจะเจอฟ้าผ่าได้ น่าแปลกไหมที่ห่วงแต่ก็ยอมให้เราเล่นสนุก” เขาเล่าถึงอดีตด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์
“คงเหมือนกับแม่ของฉัน ท่านรู้ว่าฉันซนมากชอบปีนที่สูงๆ ท่านไม่ห้า
