เอนริโก้จำวันที่พ่อจากไปได้ดี พ่อของเขานอนหายใจรวยรินมีรูปที่ท่านถ่ายคู่กับแม่ของเขาในมือ ดวงตาฝ้าฟางมองดูรูปนั้นอยู่ตลอดเวลา เขากับแอนโทนี่และป้าแมรี่เฝ้าดูอาการของท่านอยู่ข้างเตียงในห้องนอนของบ้าน ท่านไม่ยอมไปโรงพยาบาลเลือกที่จะหมดลมหายใจในบ้านที่ท่านอยู่ร่วมกับภรรยาและลูกๆ มาตลอดชีวิต นาทีก่อนลมหายใจสุดท้ายจะดับลง พ่อของเขาเพ้อถึงแม่
“วิเวียน ฉันขอโทษ วิเวียนฉันรักเธอ… ฉันรักเธอคนเดียว...”
ท่านพูดประโยคนี้ซ้ำๆ จนหมดลมหายใจพร้อมกับมือที่ยังคงกำรูปถ่ายไว้แน่น น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาที่ปิดลงพร้อมลมหายใจเฮือกสุดท้ายของชีวิต โดยไร้เงาของภรรยาที่ท่านรักสุดหัวใจ ท่านจากไปด้วยความเจ็บปวดจากความรักที่ไม่สมหวัง ภาพนั้นยังประทับอยู่ในความทรงจำ คอยหลอกหลอนให้เอนริโก้ไม่กล้าที่จะรักผู้หญิงคนไหนอีก เขากลัวว่าเขาต้องมีภาพแบบพ่อ เพราะรู้ตัวดีว่าเขาเองก็ไม่ต่างจากท่านหากได้รักใครแล้ว เขาคงรักคนคนนั้นไปต
