“ตื่นได้แล้วไอ้น้องรัก”
วีวิทย์ใช้มือเขย่าแขนอดีตน้องรหัสที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง
“อือ มึงมาได้ไง”
“แม่บ้านเปิดให้ แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่”
“กูต้องถามมึงไหม นี่บ้านกู” คุณพลิกตัวหนีไปทางอื่นก่อนจะนอนต่อ
“ลูกแก้วโทรหากูทั้งคืน พวกมึงเป็นอะไรกัน”
“…”
“ถ้ามึงไม่ตอบ กูจะโทรบอกลูกแก้วว่ามึงอยู่นี่”
“กูเลิกกันแล้ว”
“มิน่า น้องเขาโทรหากูเป็นร้อยสายได้แล้วมั้ง”
หญิงสาวพยายามโทรหาคุณเช่นกันแต่ทว่าชายหนุ่มนั้นปิดเครื่องไว้
“มึงเป็นเหี้ยอะไรอีก ทำไมต้องเลิกกับลูกแก้ว”
“กูลองแล้ว กูไม่ได้รัก ถ้าคบกันไปคนที่ต้องเสียใจไม่ใช่กูแน่นอน แล้วมึงก็เลิกหาคู่ให้กูสักที”
“ก็กูอยากเห็นมึงมีเมีย จะได้ไม่ต้องมาเป็นภาระกู พูดไปกูก็คิดถึงตอนมึงคบกับน้ำชา กูมีความสุขฉิบหายที่มึงหายหัว…”
วีวิทย์เผลอพูดบางอย่างออกไป เมื่อเห็นว่าคุณไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เขาก็สบายใจเพราะจริง ๆ เรื่องมันก็นานมาแล้ว
“ลุกไปอาบน้ำได
