@ด้านเจย์
ดวงตาจ้องมองร่างเล็กเดินไปจนสุดสายตา ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อให้ใจไม่ฟุ้งซ่าน เมื่อบุหรี่หมดไปหนึ่งมวน ก็เลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกม
5 นาที
ยกแขนขึ้นดูเวลาถอนหายใจออกมาแรงๆ นี่แค่ผ่านไปห้านาทีเองนะ ทำไมเหมือนห้าชั่วโมงเลยวะ ผมสบถในใจ ก่อนจะเลือกเดินกลับไปนั่งรอเธอในรถ พยายามจดจ่ออยู่กับเกมในโทรศัพท์ แต่มันก็ทำไม่ได้ จากที่เมื่อก่อนเกมในโทรศัพท์คือเซฟโซนของผมแต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่ ทุกอย่างแทรกซึมโดยน้ำขิงแทนที่ทั้งหมดเลย
10 นาที
“ทำไมยังไม่ออกมานะ” รู้ว่ามันพึ่งผ่านไปแค่สิบนาทีเธอคงไม่ออกมาง่ายๆ หรอก แต่ก็ยังหวัง
20 นาที
“เฮ้อ!” ในใจตอนนี้มันเริ่มกระวนกระวายและคิดไปต่างๆ นาๆ และยิ่งภาพไอ้เหี้ยนั้นแวบเข้ามาในโสตประสาททุกอย่างมันก็พังทลายลง ผมไม่อาจนั่งรอขิงอยู่ที่รถเฉยๆ ได้อีกต่อไป จึงรีบลงจากรถเดินเข้าไปในงาน
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายทีเดียวถึงจะเรียนอยู่มห
