เช้าวันใหม่ 11.25 น.
แสงแดดอุ่นสาดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนอนอย่างแผ่วเบา ความเงียบสงบมีเพียงเสียงนกร้องไกล ๆ คล้ายบอกให้รู้ว่า… นี่คือเช้าที่เลยมานานเกินคำว่าเช้าแล้ว
ฉันลืมตาขึ้นช้า ๆ พร้อมกับความรู้สึกปวดเมื่อยตามตัวเล็กน้อย ก่อนจะเบ้ปากเบา ๆ แล้วหันไปมองคนข้างกาย
พี่หมอกยังคงหลับสนิท ใบหน้าคมคายนั่นดูสงบอย่างไม่น่าเชื่อ ผมยุ่งนิดหน่อยแต่กลับดูดีราวกับพระเอกในซีรีส์
“สายแล้วนะ… ยังจะนอนอีกเหรอ คนขี้เซาเอ๊ย”
ฉันกระซิบเบา ๆ ก่อนจะขยับตัวพอให้เขารู้สึกตัว
ไม่ทันไร มือใหญ่ก็เอื้อมมารวบตัวฉันกลับเข้าไปในอ้อมกอด พร้อมเสียงงึมงำในลำคอ
“อย่าพึ่งลุก… อยากกอดอีกแป๊บนึง”
“ไม่เอาแล้ว! เมื่อคืนก็จะตายอยู่แล้ว ยังจะกอดอีก!”
ฉันแกล้งงอนพลางตีเบา ๆ ที่อกเขา แต่พี่หมอกกลับหัวเราะเบา ๆ อย่างคนอารมณ์ดี
“งั้นไม่กอดก็ได้… แต่ขอจูบแทนแล้วกัน”
เสียงกระซิบแหบต่ำของพี่หมอกดังชิดแก้ม ฉันเบือนหน้าหน
