และแล้ววันนี้ก็มาถึง…
วันที่พี่หมอกจะต้องเดินทางไประยองเพื่อไปฝึกงานในฐานะนักศึกษาปีสุดท้าย ก่อนจะกลับมาเริ่มทำโปรเจกต์จบในเทอมหน้า
บรรยากาศตอนเย็นวันนี้ในบ้านพี่หมอกเต็มไปด้วยเสียงวุ่นวายจากการเก็บของและเตรียมเดินทาง กลิ่นอาหารหอมลอยฟุ้งออกมาจากครัว สัมผัสอุ่น ๆ แบบครอบครัวที่คุ้นเคย
“หมอกกก ไอ้หมอก เสร็จหรือยังลูก เดี๋ยวรถติดไปถึงค่ำนะ” เสียงของแม่สุดังขึ้นจากชั้นล่าง ร้อนรนตามประสาแม่ที่เป็นห่วง
“เสร็จแล้วแม่ เลิกตะโกนสักที” พี่หมอกตะโกนตอบกลับ ขณะยกกระเป๋าลงมาด้วยสีหน้ากึ่งรำคาญกึ่งขำ
“โธ่ แม่ก็กลัวจะไปถึงมืดค่ำ ขับรถคนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย”
“หมอกขับได้ ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง ไม่ต้องห่วง”
แม่สุถอนหายใจเบา ๆ ก่อนพึมพำ “เออ ๆ … แล้วนี่บอกน้องยัง แม่ยังไม่เห็นน้องเลย”
“บอกแล้ว เดี๋ยวก็เดินมา”
ยังไม่ทันที่เสียงพี่หมอกจะจางหาย ฉันก็เดินเปิดประตูน่าบ้านมาพร้อมรอยยิ้ม และในมือก็ถือถุ
