เลอานโดรเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องสมุดในบ้านของเขา ก่อนจะอิงสะโพกกับกรอบประตูมองคนที่กำลังติดต่องานวุ่นวายไปหมดและเลขาฯ ส่วนตัวของอีกฝ่ายที่กำลังหัวหมุนทำตามคำสั่งเหล่านั้นก็พลันถอนหายใจยาวออกมา
มาเรียสสังเกตว่าเขาเข้ามาเลยหยุดงาน โบกมือไล่เลขาฯ ให้ออกไปจนเหลือแค่เลอานโดรกับตนเองตามลำพัง ฝ่ายนั้นจึงเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเกือบกึ่งจะเป็นระอาใจว่า
“ฉันให้แกมาพักผ่อน แต่แกอยากจะทำงานนี่นะ จะทำยังไงกับแกดีละเนี่ย”
นับวันมาเรียสยิ่งดูเหมือนจะเงียบขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ กว่าพวกเขาจะบังคับให้มันเลิกเอาแต่ทำงานแล้วมาเที่ยวด้วยกันได้ สุดท้ายหมอนี่ก็แค่เปลี่ยนสถานที่ทำงานแค่นั้นเอง
ทว่ามาเรียสไม่สนใจแม้แต่น้อย เขากลับโบกมือไล่เจ้าของบ้านเสียอย่างนั้น
“ยุ่งน่าเลโอ แกไปหาราล์ฟมันเถอะ อย่ายุ่งกับฉันเลย”
เลอานโดรนอกจากไม่ไปแล้ว กลับปักหลักยืนกอดอกแล้วกล่าวด้วยสีหน้าระอาว่า “ทั้
