ดินยกมือไหว้พ่อเลี้ยงนทีและแม่เลี้ยงทับทิมในฐานะที่ทั้งสองเป็นผู้ใหญ่ที่ตนเคยเคารพรัก จากนั้นเขาจึงทิ้งตัวนั่งลงข้างกายมารดา สายตาชำเลืองมองไปเห็นเนื้อนิลกำลังเดินตามหลังเข้ามา
"สิบกว่าปีแล้วสินะ เวลาผ่านไปเร็วมากๆ เลยนะคะ ดินเติบโตเป็นหนุ่มแต่ยังดูหน้าละอ่อนอยู่เลย" คุณทับทิมเอ่ยชม ระหว่างที่บุตรสาวกำลังนั่งลงข้างกายนาง หล่อนแสดงสีหน้าและแววตามองเศร้าออกมาอย่างชัดเจน ราวกับจะทำให้ผู้ใหญ่รับรู้ว่าตนกำลังเสียใจ
"ไม่ได้ดูยังหนุ่มยังแน่นขนาดนั้นหรอกครับ ความจริงผมก็ไปหาทำงานในไร่ในสวนเป็นลูกจ้างเขาเหมือนกันนะครับ"
"ที่ไร่ที่สวนตัวเองก็มี แต่ดันไปทำให้คนอื่นเขาซะอย่างนั้น" พ่อเลี้ยงนทีพูดแทรกขึ้น ทำให้ดินมีสีหน้าที่เศร้าหมองลง เพราะเขาคิดถึงสาเหตุที่ตนต้องหนีออกจากบ้านไป
"ไม่เอาค่ะพ่อเลี้ยง อะไรที่ผ่านมาแล้วก็อย่าไปพูดถึงเลยนะคะ" คุณทับทิมปรามสามี เพราะถึงอย่างไรเรื่องก็จบไปเนิ่นนานแล้ว
