ยังอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานที่ผมกล้าเอาชีวิตตัวเองมายืนขวางรถพี่กำลังพุ่งมาหาผมด้วยความเร็วสูง..
ตุ้บ!! ตุ้บ!! ตุ้บ!!
“ทำบ้าอะไรเนี่ย รู้ไหมถ้าพี่เขาเบรกไม่ทันเรากับลูกจะอยู่ยังไง!”
เสียงทุบบริเวณหน้าอกทั้งสองข้างของผมสลับกันไปมาที่มีความแรงพอสมควรจากหมัดน้อยๆ ของคนที่ผมไม่อยากให้เขาจากไป ร้องว่าผมไม่หยุดก่อนที่จังหวะหนึ่งผมจะดึงเขาเข้ามาสวมกอดทั้งน้ำตา
“เสือขอโทษที่พูดแบบนั้นกับปีโป้ เสืออยากให้ปีโป้เข้าใจเสือว่าตอนนั้นเสือเสียใจมากที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นเลยไม่ทันได้กลั่นกรองคำพูดที่ออกมาก่อน”
จากความในใจของผมที่พูดออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริง ทำให้คนรักของผมค่อยๆ ยกแขนทั้งสองข้างโอบกอดผมกลับแล้วลูบเบาๆ เหมือนกำลังจะบอกผมว่าเขาเข้าใจและให้อภัยผม
“เราสองคนจะอยู่กลางถนนแบบนี้อีกนานไหม!”
คำพูดของเขามันทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ก่อนจะคลายวงแขนออกจากเขาแล้วจับมือเขาเดินอ้อ
