“อยากนักก็ไปตีกระหรี่สิ” เธอพลิกตัวนอนหันหลังให้ประตู...ไม่นานนักเสียงเคาะก็หายไป
“ไปแล้วรึ? เฮ้อ...แล้วเราจะรอดไปได้อีกสักกี่วันล่ะเนี่ย” เธออดคิดไม่ได้ หากจะคุยกับพี่สาวก็กลัวว่าเธอเองจะโดนด่ากราด ที่ไปกล่าวหาผัวสุดที่รักของมัน
แต่ถ้าคิดจะเก็บเงียบไว้กับตัว เธอก็ต้องระวังตัวเองทุกวิถีทางเพื่อให้รอดจากปากพี่เขย จนกว่าจะถึงวันไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย
“เฮ้อ...เอาไงดี หรือจะไปเลย แต่ถ้าไปเลย พี่วิต้องสงสัยแน่เลยว่าเกิดอะไรขึ้น” เธอคิดไม่ตก คิดเรื่องนี้วนเวียนซ้ำซากในหัวจนกระทั่งผล็อยหลับไป...
แต่ไม่ทันจะเช้า เธอต้องสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นในตอนดึกราว ๆ ตี 3 เศษ ๆ
“เอ๊ะ!” มีเงาตะคุ่มของใครบางคนกำลังเลิกมุงคลานเข้ามาหาเธอ เธอตั้งสติรีบกดปุ่มโคมไฟตรงหัวนอนเพื่อให้แสงในทันที
“อา...” แสงเหลืองนวลตกกระทบบนใบหน้าคร้ามเข้มของลุงคะนองจนเห็นเป็นริ้วรอยของอายุที่มากกว่าเธอหลายสิบปี
“ลุง!...ขึ้น
