“ขอบคุณนะคะกำนัน” เธอยกมือไหว้ เขาคว้าจับมือเธอแทบจะทันที
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” เขาจ้องเธอเหมือนเสือจ้องเหยื่ออย่างไรอย่างนั้น “ฉันทำให้หนูตกใจ ทำให้หนูได้รับบาดเจ็บ ฉันต้องรับผิดชอบ”
“หนูไม่ได้เป็นอะไรมาก...”
“ไม่ได้ ยังไงฉันก็จะให้ค่าทำขวัญ”
“โอย...หนูไม่ได้ต้องการเงินหรอกค่ะ”
“งั้นอาหารสักมื้อดีมั้ย ฉันรู้จักร้านอาหารอร่อย ๆ เยอะเลย เย็นนี้ว่างมั้ยล่ะ ฉันจะได้มารับ”
กำนันเป็นคนตรงโคตร ๆ แบบว่าตรงประเด็น ไม่มีอ้อมค้อมเลยนะ
“พี่วิคงไม่อนุญาตให้หนูออกไปไหนตอนกลางคืนหรอกค่ะ ถ้ากำนันอยากจะเลี้ยงข้าวหนู เอาเป็นมื้อเที่ยงก็ได้ค่ะ”
“มื้อเที่ยง??? งั้นวันนี้เลยดีมั้ย ผมว่างพอดี”
“ก็ไหนบอกว่าจะไปตรวจงานที่ไร่ไงคะ”
เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “งานที่ไร่ตรวจเมื่อไหร่ก็ได้ เอาเรื่องหนูก่อน ผมไม่อยากค้างคาใจ เดี๋ยวจะหาว่ากำนันเข้มคนดังไม่มีความรับผิดชอบ”
“อืม...ค่ะ” เธอรู้แล้วว่าเขาน่ะโคตรมีความรับผิ
