เธอชวนคุย มือเรียวลูบไล้เบาๆ ลงบนศีรษะของริว
“เล่าครับ… แต่คุณพ่อเล่านิทานไม่สนุก” พูดแล้วก็ส่ายหน้าน้อยๆ
“อ้าว… เป็นงั้นไป ทำไมล่ะคะ” เธอย่นหน้าผากสงสัย
“ก็คุณพ่อเล่าเป็นอยู่เรื่องเดียว… แล้วยังเล่าซ้ำๆ”
เด็กชายกล่าวไม่อ้อม รัตติกรได้ฟังแล้วก็อมยิ้ม กระนั้นเธอก็ยังนึกชื่นชมไอศูรย์อยู่ในใจ ที่เขายังเอาใจใส่ลูกชาย
“คุณพ่อเล่านิทานเรื่องอะไรให้ฟังคะ”
“เรื่องหมาป่ากับหนูน้อยหมวกเขียวครับ”
ปากน้อยๆ ของเด็กชายช่างเจื้อยแจ้ว เมื่ออีกฝ่ายเริ่มชวนคุยจริงจัง
“หนูน้อยหมวกเขียว… มีด้วยหรือคะ พี่เคยได้ยินแต่หนูน้อยหมวกแดง” หัวคิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน นึกสงสัยว่านิทานเรื่องนั้นไอศูรย์คงแต่งขึ้นมาเองแน่ๆ
“ริวเห็นพระจันทร์กลมๆ นั่นมั้ยคะ” เธอชี้ให้เด็กชายมองพระจันทร์ดวงเดิมที่ทาบรัศมีอยู่ภายนอกหน้าต่าง
“เห็นครับ” เสียงใสๆ พยักหน้ารับ
“พี่จะเล่าเรื่องกระต่ายในดวงจันทร์ให้ฟังนะคะ เคยฟังเรื่องนี้
