“รีบมานะครับ”
“จ้ะ...เดี๋ยวเจอกันนะ”
“จุ๊บๆ…” เขาฝากจูบก่อนวางสาย
ตอนที่รัตติกรมาถึง รพีพรรณเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง หล่อนไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจึงได้เกิดความรู้สึกหึงหวงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ปกติเธอเองก็ไม่ใคร่จะสนใจไอศูรย์เท่าไรนัก ใจเธอหมดรักเขาไปนานแล้ว ถึงกับแยกกันนอนคนละห้องในปีหลังๆ เพราะทิฐิที่ไม่ยอมลดละให้กัน
‘เสน่ห์แรงไม่เบาเหมือนกันนะแม่สาวน้อย’ รพีพรรณคิดในใจ รัตติกรเพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่วัน ก็ทำเอาสามีของหล่อนหลงใหลหัวปักหัวปำได้ถึงเพียงนี้
เป็นความขุ่นข้องอยู่ในใจ รพีพรรณไม่เคยรู้สึกเป็นรองใครเท่ากับครั้งนี้ รู้สึกอิจฉาผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ที่เข้ามาแย่งความรักของสามีและลูกชายที่มีต่อเธอไปจนหมดสิ้น
เมื่อครู่นี้… รพีพรรณยืนมองดูเหตุการณ์ที่หน้าบ้านด้วยความรู้สึกอิจฉาตาร้อน โดยไม่ได้ถามตัวเองเลยว่าที่ผ่านๆ มา… เธอเคยทำหน้าที่ของแม่และเมียที่ดีบ้า
