“โอ๊ย…” หล่อนทรุดยวบ ร่างเซเหมือนจะล้มพับลงเสียให้ได้
“นวลเป็นอะไร…?” เสียงถามด้วยความตกใจ
ได้จังหวะให้หล่อนเซถลาเข้ามาใกล้ในระยะที่อ้อมแขนของอาทิตย์จะเอื้อมประคองได้ถึง
“นวลหน้ามืดค่ะ… อาจจะยืนเยอะไปหน่อย ลุกขึ้นเร็วไปหน่อย เหมือนจะเป็นลมน่ะค่ะ”
“ไหวมั้ย…” เขาถามขณะปล่อยมือข้างหนึ่งที่ประคองหล่อนเอาไว้เมื่อครู่
“นวลคงต้องขอตัวกลับไปพักที่ห้อง… ขอโทษด้วยนะคะ”
นวลทำท่าจะก้าวออกไปด้วยตนเอง ครั้นแล้วก็เซจนต้องเอื้อมมือไปเกาะเก้าอี้
อาทิตย์จ้องมองด้วยสายตาเป็นห่วง ดูจะใจร้ายเกินไป หากปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต้องเดินไปเพียงลำพังทั้งที่กำลังจะเป็นลม
“ห้องนวลอยู่ตรงไหน… ผมจะพยุงไปส่ง”
“ขอบคุณค่ะ… ห้องนวลอยู่ด้านหลังค่ะ”
นวลเอื้อมแขนมายึดท่อนแขนกำยำของเขาเอาไว้ ชำเลืองไปที่ห้องพักซึ่งแบ่งเอาไว้เป็นสัดส่วนสำหรับพนักงาน อยู่ถัดออกไปทางด้านหลังของร้านอาหาร
“นอนพักซะนวล”
เจ้าของรีสอ
