อาทิตย์กล่าวอย่างถนอมน้ำใจ พลางก้าวยาวๆ ไปที่รถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อสีดำคันใหญ่ที่จอดเอาไว้ใต้ต้นมะม่วง
เขาเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปในรถ ก่อนจะลดกระจกพร้อมกับชะโงกใบหน้าออกมา เหมือนระลึกบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน
“ฝากลานวลด้วยนะครับ”
ชายหนุ่มหารู้ไม่ว่าในตอนนั้นยังมีสายตาอีกคู่ของนวล ชะเง้อมองเขาอยู่ห่างๆ จากบานหน้าต่างของเรือนนอนที่ติดกับครัวด้วยความใจหาย
นวลแอบโบกมืออยู่ไหวๆ หลังบานหน้าต่างที่อาทิตย์ไม่มีทางจะมองเห็นหล่อนกำลังมองส่งเขาด้วยสายตา กระทั่งรถกระบะของอาทิตย์แล่นลับไปที่หน้าสวนปาล์ม
ภายหลังจากรถของอาทิตย์แล่นลับไปจากสวนปาล์ม นวลจึงก้าวออกมาจากครัว
หล่อนเดินไปที่กระท่อมริมน้ำ ทรุดร่างบางลงบนเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวเดียวกันกับที่อาทิตย์นั่งกินข้าวเมื่อวาน สายตาเศร้ามองเหม่อไปยังแพผักบุ้งที่เลื้อยออกไปกลางเวิ้งน้ำ แลเห็นระลอกริ้วของคลื่นบางๆ เคลื่อนกระจายไปตามแรงลมพัด
ตอนนั้น
