น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหึงหวงจนเธอรู้สึกได้ เพราะตอนนั้นอาทิตย์แทบทนไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเธอยืนโบกมือไหวๆ ส่งไอศูรย์และลูกชายจนลับตา
“เป็นอย่างนี้นี่เอง… ไอ้ที่แสดงนิสัยอันธพาลเที่ยวฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว...ที่แท้ก็หึง”
“ใช่… รู้ก็ดีแล้วว่าฉันหึง” เขายอมรับ
“หึงทั้งที่คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฉัน... อย่าลืมว่าระหว่างเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย”
เธออยากให้เขาฉุกคิดถึงความเป็นจริงในข้อนี้ และคำพูดนั้นเองที่ทำให้ร่างสูงใหญ่ชำเลืองมาที่เธอด้วยสายตาไม่พอใจ
“ก็แล้วไอ้ที่เธอเอาขาเกี่ยวเอวฉันแน่นเมื่อคราวนั้น... พอจะเรียกว่ามัน ‘เกี่ยว’ กันได้ไหมล่ะ?”
“นายมันเลว…”
ได้ยินแค่นั้นรัตติกรก็หน้าแดงก่ำไปด้วยความอาย
เธอไม่คิดว่าเขาจะเอาเรื่องน่าอับอายเช่นนั้นมาโพนทะนาเหมือนเป็นเรื่องสนุก ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าในสถานการณ์นั้น… เธอเองก็พยายามขัดขืนอย่างถึงที่สุดเพื่อปกป้องร่างกายอั
