“ไอ้บ้าอัคนีนี่มันจองเวรจงกรรมกับฉันจริงๆ อยากได้ฉันเป็นเมียมากนักรึไง” เธอสบถอย่างโมโห ก่อนจะหันมองหางู ซึ่งเธอมั่นใจว่าเป็นตัวเดิมแน่ๆ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆใต้ขอบหน้าต่าง “นาย! นาย ! อยู่ตรงไหนฮึ”
เธอตะโกนเรียกเจ้าอสรพิษเบาๆ
“นี่ ออกมาเถอะ ฉันอยากเจอนายนะ ฉันไม่กลัวนายหรอกนะ”
แพรทองอยากจะบ้าตาย เธอต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆที่อยากจะเจอกับงูตัวนั้น และไม่คิดจะหวาดกลัวมันแต่อย่างใด
“นาย! ไม่อยากเจอฉันเหรอ เช้านี้ฉันก็จะกลับกรุงเทพฯแล้วนะ เราอาจจะไม่ได้พบกันอีกนะ ว่าไง”
และแล้วความพยายามของเธอก็เป็นผล ใต้บานหน้าต่างเบื้องหน้า มันค่อยๆชูคอขึ้นมาจนเกือบจะถึงราวอกของหญิงสาวเลยทีเดียว
ดวงตาของมันที่จ้องมองเธอ ทำให้หัวใจเธอเต้นรัว ไม่ใช่ความกลัว แต่เป็นความตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
บางทีเธออาจจะถูกมันฉกตายตอนนี้ก็ได้
“นายมีแผลนี่” เธอเห็นแผลที่หัวของมัน จึงยื่นมือไปจับเบาๆ “อุ๊ย เลือดนี่นา..
