บทที่ 11 หมาบ้า
ดีนกระชากฝนทิพย์ไปยังห้องเก็บของ ปิดประตูแล้วล็อกอย่างแน่นหนา คนตัวเล็กกว่ายืนตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าสบตากับคนที่มีโทสะ มือข้างหนึ่งของเธอกำสมาร์ตโฟนไว้แน่น
“ไอ้คีย์มีแฟนแล้ว แต่ก็ยังตามดูเนี่ยนะ”
“ฝนไม่ได้มาดูคีย์”
“มองตาละห้อยขนาดนั้นจะให้คิดว่ายังไง เห็นแล้วโคตรรำคาญเลยว่ะ” เมื่อเขาระเบิดอารมณ์ใส่ไม่ยั้ง ฝนทิพย์จึงพลั้งปากประชดด้วยความขุ่นเคือง
“แล้วทำไมต้องโกรธด้วย จะดูใครจะชอบใครมันก็เรื่องของฝนป่ะ”
“เรื่องของฝน? เราให้พูดใหม่อีกที” เขาโกรธจนต้องกระชากเธอเข้ามาในวงแขน นัยน์ตาลุกโชนไปด้วยไฟโทสะทวีคูณ
“ดีนไม่มีสิทธิ์โกรธสักนิด ทีตัวเองไปกับฮารุฝนยังไม่โกรธเลย”
"ยังไงนะ?"
"ตัวเองยังตามจีบสาวได้ แล้วทำไมฝนจะทำบ้างไม่ได้ ดีนหายไปตั้งหนึ่งอาทิตย์จะให้ฝนคิดยังไง"
ความโกรธลดลงเกือบครึ่งเมื่อได้ฟังคำตัดพ้อ ฝนทิพย์ก็ยังเป็นฝนทิพย์ ไม่มีอะไรซับซ้อน ไม่มีมารยา ใสซื่อแล
