บทที่ 17/2 เนื้อคู่
“อ่อ..ฝนคงคาดหวังไปเอง”
“จะคาดหวังอะไรกับเรา”
ฝนทิพย์ไม่ตอบโต้ สายตาจับจ้องถนนข้างหน้า กดความน้อยใจไว้สุดกำลัง ในเมื่อเขาไม่แคร์ เธอก็จะไม่อ่อนแอให้เห็นเด็ดขาด แต่พอนึกอะไรขึ้นได้ ก็มองสำรวจไปทั่วรถ กระแทกลมหายใจเมื่อไม่เห็นสิ่งที่ตามหา
“ผ้าห่มไปไหน?” เธอมองเสี้ยวหน้าคมคายอย่างเอาเรื่อง
“ทิ้งแล้ว”
“ทิ้งได้ไง นั่นมันของฝนนะ!” เธอโกรธจนลมออกหู
“จะเสียงดังทำไม” ดีนตวัดตามองเพียงนิด ก่อนหันกลับไปมองถนน
“แล้วทิ้งทำไม!”
กัดฟันถาม น้ำตาจวนเจียนจะไหล และคำตอบของเขาก็ส่งผลให้ความโกรธของเธอพุ่งปรี๊ด
“ฮารุใช้กดแผลห้ามเลือด เราเห็นมันเลอะเลยทิ้ง ไว้ซื้อให้ใหม่ก็แล้วกัน”
“จะซื้อให้กี่ร้อยผืนมันก็ไม่เหมือนเดิม นั่นผ้าผืนโปรดของฝน ดีนให้คนอื่นเอาไปเช็ดเลือดได้ยังไง” ฝนทิพย์เสียงสั่น น้ำตาไหลอาบแก้มสะอึกสะอื้น
“แค่ผ้าห่มผืนเดียว มันอะไรนักหนาวะฝน”
“ไอ้บ้า!”
“อย่าด่า!”
ด
