บทที่ 19 หึง
พักกลางวัน..
“ทำไมหมอนี่มันไม่สะทกสะท้านเลยวะ”
ชมพู่หงุดหงิดที่ดีนคอยตามฮารุไม่ห่าง ทั้งที่เพื่อนของเธอก็นั่งหัวโด่กินข้าวอยู่ไม่ไกล แถมยังมีหน้ายักคิ้วหลิ่วตาให้ฝนทิพย์อีกต่างหาก เห็นแล้วอยากประเคนบาทาให้เหลือเกิน
“เรื่องของเขา..ฝนไม่สนใจหรอก” ฝนทิพย์ตักข้าวเข้าปาก นั่งกินไปเงียบๆ ไม่แสดงความรู้สึก ทั้งที่ใจไหววูบ ไม่อยากให้เขาใกล้ชิดผู้หญิงคนอื่น ถึงจะรู้ว่าเขาต้องดูแลฮารุเพราะบาดเจ็บก็ตาม
“ฉันรู้ว่าแกคิดยังไง ไม่ไหวก็คือไม่ไหว จะฝืนทำไม” ชมพู่เกลี่ยผมมาทัดหูให้ เหลือบมองรอยดูดจางๆ บนลำคอก็ถอนหายใจ
“เมื่อวานไปนอนกับดีนมาใช่ไหม”
“ดีนดักรออยู่แถวบ้าน ฝนขัดขืนแล้ว แต่สู้แรงไม่ได้” ตอบอ้อมแอ้ม
“ตัวน่ะไม่ยอม แต่ใจน่ะยอมตลอด ถามจริงนะ..ชอบดีนมากขนาดนั้นเลยเหรอ ไหนบอกจะไม่ยุ่งแล้วไง”
“ก็..” ฝนทิพย์อึกอักไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ เพียงแค่นั้นชมพู่ก็รู้คำตอบ เพื่อนตัวน้อยอ่านง่า
